La Chair Humaine - Darjeeling, Jean Michel Caradec

Tu vois midi à ta fenêtre

Mais à ma porte il est minuit

Le noir de tes yeux tue peut-être

C’est mon étoile qui pâlit

Je suis le shériff et le prêtre

De cette messe de minuit

Quand je te dirai «Missa est»

Il te faudra quitter mon lit

Na na na na na

Na na na na na

Tu erreras d’ouest en est

Cherchant ta route pleurant ton nid

Pauvre héroïne du far-west

Venue d’un western spaghetti

Je n’esquisserai plus un geste

Vers tes seins montagne d’envie

C’est la fin de cet Everest

Sous ma caresse inassouvie

Na na na na na

Na na na na na

Si tous les tonnerres de Brest

Zébraient de feu mon ciel de lit

Je te fuirais comme la peste

Ton orage est vrai délit

Car à présent qu’il te déteste

Au moment de quitter la vie

Le jour de sa dernière sieste

Respecte un cow-boy endormi

Na na na na na

Na na na na na

Je ziet de middag aan je raam

Maar voor mijn deur is het middernacht

De zwartheid van je ogen kan dodelijk zijn

Het is mijn vervagende ster

Ik ben de sheriff en de priester

Van deze middernachtmis

Als ik je vertel "Missa is"

Je zult mijn bed moeten verlaten

Na na na na na na

Na na na na na na

Je dwaalt van west naar oost

Je weg zoeken terwijl je je nest huilt

Arme heldin van het verre westen

Afkomstig uit een spaghettiwestern

Ik zal geen gebaar meer schetsen

Naar je borsten berg van afgunst

Het is het einde van deze Everest

Onder mijn onvervulde streling

Na na na na na na

Na na na na na na

Als alle donderslagen van Brest

Gestreept mijn bedhemel met vuur

Ik zal van je wegrennen als de pest

Jouw storm is echte misdaad

Omdat hij je nu haat

Bij het verlaten van het leven

De dag van zijn laatste dutje

Respecteer een slapende cowboy

Na na na na na na

Na na na na na na