Insensé - Darjeeling, Jean Michel Caradec

Elle a peur de prendre l’avion, mais elle regarde par la fenêtre

Comme si c'était son passé qui était dehors.

Elle ne tient plus jamais ma main.

Elle n’est plus une enfant, plus une enfant.

Elle achète des tapis d’Orient pour mettre aux murs de sa maison.

Elle ne sait pas, bien sûr, que c’est une prison.

Elle a perdu le goût de l’impossible.

Elle a des clés à chaque doigt, à chaque doigt.

Elle ferme ses volets comme elle ferme ses yeux.

Il y a bien longtemps qu’elle n’a pas vu la lune.

Ses lèvres couleur de prune sont les fruits d’un jardin de pluie

Jardin de pluie, jardin de pluie.

Ze is bang om te vliegen, maar ze kijkt uit het raam

Alsof het zijn verleden was dat buiten was.

Ze houdt mijn hand nooit meer vast.

Ze is geen kind meer, geen kind meer.

Ze koopt oosterse tapijten om op de muren van haar huis te hangen.

Ze weet natuurlijk niet dat het een gevangenis is.

Ze heeft haar smaak voor het onmogelijke verloren.

Ze heeft sleutels aan elke vinger, aan elke vinger.

Ze sluit haar luiken terwijl ze haar ogen sluit.

Het is lang geleden dat ze de maan heeft gezien.

Haar pruimkleurige lippen zijn de vruchten van een regentuin

Regentuin, regentuin.