Crionics - Crionics

Frozen embryo sheathed in shroud of numbness

In darkness that no hope brightens

I dwell for centuries, alone

Among the rocks the fragile creature of mine

They and time, me and eternity

None of us will stand the confrontation

Insensitivity and torpor these remain

I emerge from darkness ineffectively

Bored with constant keeping alone

Searching for light and fade of pain

Infinity and unattainableness they seem to be

So near…

Stimulated wings' flutter I’m trying to break

The hard shell, my home and grave

Hopeless struggle against superior

Conditions, destiny — these I don’t want to

Surrender

Fate is looking gloomily, I’m reaching out to Him

Encountered again the sight-penetrating

Insensitive, smooth and cold obstruction

I subconsciously feel the day will come

The power that can save me will arrive

Speak to me and melt my powerlessness

Won’t it be too late?

Bevroren embryo omhuld in een lijkwade van gevoelloosheid

In het duister dat geen hoop oplicht

Ik woon al eeuwen alleen

Tussen de rotsen het fragiele wezen van mij

Zij en tijd, ik en de eeuwigheid

Niemand van ons zal de confrontatie aankunnen

Ongevoeligheid en loomheid deze blijven

Ik kom ineffectief uit de duisternis

Verveeld met constant alleen zijn

Zoeken naar licht en vervagen van pijn

Oneindigheid en onbereikbaarheid lijken ze te zijn

Zo dichtbij…

Gestimuleerde vleugelslag die ik probeer te doorbreken

De harde schaal, mijn huis en graf

Hopeloze strijd tegen superieur

Voorwaarden, het lot — dit wil ik niet

Overgeven

Het lot ziet er somber uit, ik reik naar Hem uit

Weer het zicht-indringende tegengekomen

Ongevoelige, gladde en koude obstructie

Ik voel onbewust dat de dag zal komen

De kracht die me kan redden zal komen

Praat met me en smelt mijn machteloosheid

Zal het niet te laat zijn?