Глава 5. Дом - CREAM SODA

Мы сидим на террасе и наблюдаем

Как на лужайке перед нашим домом

Андроид выкапывает в грунте нишу для бассейна

Я глажу рукой волосы Анны

И размышляю о том, что всё-таки оно того стоило

С тех пор, как я открыл свои новые глаза на Росс 128 b

Прошло уже 160 лет.

Не так уж и много

Учитывая, что год здесь длится всего 10 дней

По словам моей жены, она совершенно не почувствовала полёт

Всё как в рекламных материалах

Закрываешь глаза — открываешь глаза

Я рассказал Анне о том

Что испытало во время переселения моё сознание

О темноте, о Боге, о созданной заново Вселенной

— Я сомневаюсь в реальности.

Вдруг ты и всё остальное лишь плод моего

воображения

— У тебя замечательное воображение, раз мы снова вместе на такой прекрасной

планете

Она права, здесь действительно хорошо

Возможно, мой разум до сих пор заперт внутри челнока

Возможно, наши физические оригиналы погибли

В пыточных камерах трансгуманоидов-марксистов

Возможно, копии наших сознаний теперь будут

Бесконечно транслироваться по всей Вселенной

И содействовать её захвату,

Но конкретно мы нашли свою тихую гавань

Знаю, это звучит невероятно эгоистично

Пройдя крайнюю форму субъективности

Я не могу рассуждать иначе

Мир нереален или реальность придумана мной

Какое это имеет значение, если у нас будут близнецы?

We zitten op het terras en kijken toe

Zoals op het grasveld voor ons huis

Android graaft een zwembadnis in de grond

Ik streel Anna's haar met mijn hand

En ik denk dat het het nog steeds waard was

Sinds ik mijn nieuwe ogen opende voor Ross 128 b

Het is 160 jaar geleden.

Niet zo veel

Aangezien het jaar hier maar 10 dagen duurt

Volgens mijn vrouw voelde ze de vlucht helemaal niet

Alles zoals in reclamemateriaal

Sluit je ogen - open je ogen

Ik vertelde Anna over

Wat heeft mijn bewustzijn ervaren tijdens de hervestiging?

Over duisternis, over God, over het opnieuw geschapen universum

— Ik twijfel aan de realiteit.

Plotseling zijn jij en al het andere slechts de vrucht van mijn

verbeelding

- Je hebt een geweldige fantasie, aangezien we weer samen zijn op zo'n mooie

planeet

Ze heeft gelijk, het is hier echt goed

Misschien zit mijn geest nog steeds vast in de shuttle

Misschien zijn onze fysieke originelen vergaan

In de martelkamers van transhumanoïde marxisten

Misschien zullen er nu kopieën van onze geest zijn

Uitzenden eindeloos door het universum

En bijdragen aan de vangst ervan,

Maar specifiek vonden we onze veilige haven

Ik weet dat het ongelooflijk egoïstisch klinkt

De extreme vorm van subjectiviteit passeren

Ik kan niet anders redeneren

Is de wereld onwerkelijk of is de werkelijkheid door mij uitgevonden?

Wat maakt het uit als we een tweeling hebben?