Глава 3. Вакуум - CREAM SODA

Кажется, у меня впервые в жизни случился сонный паралич

Я планировал открыть глаза, осмотреть своё новое тело

Обнять Анну и с поверхности Росс 128 b

Полюбоваться рассветом красного карлика

Вместо этого — тотальная тьма и невозможность пошевелиться

Неприятные ощущения.

Хотя нет

Это неверный диагноз.

Я не чувствую ничего

Сонный паралич характеризуется аудиогаллюцинациями

Эффектом присутствия, удушьем

Околосмертными внетелесными переживаниями

Внетелесными переживаниями

Это сбой!

Ошибка системы!

В «Интергалактик"не поддерживают сознание переселенцев

В активном состоянии, иначе есть риск получить по прибытии

Вместо деятельных и трудоспособных бесполезные овощи

Абсолютная темнота вокруг,

Но как определить простирается ли она на сотни тысяч световых лет

Или это всего лишь чёрная плёнка перед моим носом?

Потрогать?

А если нет рук?

Нет ног, чтобы сделать шаг?

Нет дыхания, зрения?

Только чернота и сухая тишина

Хочется закричать и услышать хотя бы эхо, но это тоже невозможно

Дезориентация.

С этим я могу справиться

Итак, моё сознание заперто внутри межгалактического челнока

Сколько лететь до Росс 128 b?

11 световых лет от Солнца

Значит, в пересчете на общечеловеческие в лучшем случае 22 года

Больше двадцати лет в полном одиночестве, непроглядном мраке и тишине

В надежде, что ни одна система челнока не подведёт

И мы не останемся бессмысленно болтаться где-нибудь за пределами облака Оорта

Как понять, сколько уже прошло времени?

Год, десять лет, мгновение?

Ммм… Пребывание в подобном месте покажется вечностью

К моменту пробуждения мой разум переварит самого себя

Узнаю ли я Анну?

Узнаёт ли она меня?

Проснусь ли я вообще?

Может быть, это и есть смерть?

А загробная жизнь выглядит именно так?

Бесконечная пустота.

Бесконечно разрушающееся сознание

Это точно сбой.

А если не сбой?

В смысле, не сбой системы, а провал нашего с Анной плана?

«Интергалактик», в первую очередь, корпорация и заботится о прибыли,

А значит, в случае хоть малейшей угрозы имуществу или благосостоянию компании

Они, безусловно, выдадут нас, и никакие связи не спасут

Вдруг моё физическое тело не было уничтожено и прямо сейчас

Холодные воротилы капитала продают меня и Анну на растерзание повстанцам?

Что же тогда я?

Возможно, моё сознание не летит никуда?

Возможно, оно скопировано и хранится в лаборатории для последующих нужд,

А может быть, я всё-таки лечу?

Странное подвешенное состояние.

Скорей бы это закончилось

Думать так чересчур наивно, всё-таки я учёный

Пусть и оказавшийся за пределами стандартных состояний

Я должен рассуждать логически, структурировать свой разум

Уберечь его от распадения, просчитать вероятности

Впервые это говорю: Боже, я чувствую, что это не закончится никогда

Анна, где ты?

А что если твой разум также не спит

И ты чувствуешь сейчас то же самое?

Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven slaapverlamming heb gehad.

Ik was van plan mijn ogen te openen, mijn nieuwe lichaam te onderzoeken

Knuffel Anna en van het oppervlak Ross 128 b

Bewonder de dageraad van een rode dwerg

In plaats daarvan totale duisternis en het onvermogen om te bewegen

Onaangename sensaties.

Alhoewel niet

Dit is een verkeerde diagnose.

ik voel niets

Slaapverlamming wordt gekenmerkt door audio-hallucinaties

Aanwezigheidseffect, verstikking

Bijna-dood-uittredingen uit het lichaam

Ervaringen uit het lichaam

Het is een ongeluk!

Systeemfout!

In "Intergalaxies" ondersteunen niet het bewustzijn van immigranten

In een actieve staat, anders bestaat het risico om bij aankomst te raken

In plaats van actieve en gezonde nutteloze groenten

Absolute duisternis rondom

Maar hoe te bepalen of het zich honderdduizenden lichtjaren uitstrekt?

Of is het gewoon een zwarte film voor mijn neus?

Aanraken?

Wat als er geen handen zijn?

Geen benen om een ​​stap te zetten?

Geen adem, geen zicht?

Alleen zwartheid en droge stilte

Ik wil schreeuwen en op zijn minst een echo horen, maar dit is ook onmogelijk

desoriëntatie.

Ik kan hiermee omgaan

Dus mijn geest zit opgesloten in een intergalactische shuttle

Hoe lang is het vliegen naar Ross 128 b?

11 lichtjaar van de zon

Dus, in termen van universele menselijke jaren, op zijn best 22 jaar

Meer dan twintig jaar in volledige eenzaamheid, ondoordringbare duisternis en stilte

In de hoop dat er geen shuttlesysteem faalt

En we blijven niet zinloos ergens buiten de Oortwolk rondhangen

Hoe te begrijpen hoeveel tijd er is verstreken?

Een jaar, tien jaar, een moment?

Mmm... Verblijven op een plek als deze voelt als een eeuwigheid

Tegen de tijd dat ik wakker word, zal mijn geest zichzelf hebben verteerd

Herken ik Anna?

Herkent ze mij?

Zal ik überhaupt wakker worden?

Misschien is dit de dood?

Is dit hoe het hiernamaals eruit ziet?

Eindeloze leegte.

Oneindig instortend bewustzijn

Het is zeker een storing.

En zo niet een mislukking?

Ik bedoel, geen systeemfout, maar de mislukking van ons plan met Anna?

Intergalaxy is in de eerste plaats een bedrijf en geeft om winst,

Dit betekent dat bij zelfs de geringste bedreiging voor het eigendom of welzijn van het bedrijf

Ze zullen ons zeker weggeven, en geen enkele connectie zal redden

Plotseling was mijn fysieke lichaam niet vernietigd en op dit moment

Koude kapitaalmagnaten verkopen mij en Anna om verscheurd te worden door de rebellen?

Wat ben ik dan?

Misschien vliegt mijn bewustzijn nergens heen?

Het is mogelijk gekopieerd en opgeslagen in het laboratorium voor later gebruik,

Of vlieg ik misschien nog?

Vreemde geschorste toestand.

Ik wou dat het snel zou eindigen

Dat denken is te naïef, ik ben tenslotte een wetenschapper

Laten en buiten de standaardtoestanden zijn

Ik moet logisch nadenken, mijn geest structureren

Bescherm het tegen verval, bereken de kansen

Dit is de eerste keer dat ik dit zeg: God, ik heb het gevoel dat dit nooit zal eindigen.

Anna, waar ben je?

Wat als je geest ook wakker is?

En voel je nu hetzelfde?