Life's Too Short (No Matter How Long It Lasts) - Conway Twitty

Big brother had a treehouse club when he was only ten

I didn’t know the secret code, so they wouldn’t let me in

They told me I was much too young for the kind of games they played

I remember, I would sit and cry, wishin' I was twice my age

My grandpa was the only one with a sympathetic ear

Patiently, he’d comfort me when I was close to tears

And I’d say gramps, why does it take so long for time to pass

And he’d say, sport, life’s too short no matter how long it lasts

Too soon you’ll see how suddenly tomorrow becomes th past

Life’s too short no matter how long it lasts

At twenty-on, they called me home, cause Grandpa’s time was near

We gathered 'round his bedside, fighting back the tears

I said, Grandpa, we can’t let you go, even though you’re ninety-three

He said, I’d love to stay, but it ain’t up to me

And then, we heard him whisper in a voice that was fading fast

Life’s too short no matter how long it lasts

Today my little grandson came and climbed up on my knee

He said, why can’t I be all grown up, instead of only three

And then, those old familiar words came tumbling from the past

And, I said, sport, life’s too short no matter how long it lasts

Too soon you’ll see how suddenly tomorrow becomes the past

Life’s too short no matter how long it lasts

Life’s much too short, no matter how long it lasts…

Grote broer had een boomhutclub toen hij nog maar tien was

Ik kende de geheime code niet, dus ze lieten me niet binnen

Ze vertelden me dat ik veel te jong was voor het soort games dat ze speelden

Ik herinner me dat ik zou zitten en huilen, wensend dat ik twee keer zo oud was

Mijn opa was de enige met een luisterend oor

Geduldig troostte hij me als ik bijna in tranen was

En ik zou zeggen opa, waarom duurt het zo lang voordat de tijd voorbij is?

En hij zou zeggen, sport, het leven is te kort, hoe lang het ook duurt

Te snel zul je zien hoe morgen ineens voorbij is

Het leven is te kort, hoe lang het ook duurt

Op mijn twintigste belden ze me naar huis, want opa's tijd was nabij

We verzamelden ons rond zijn bed, vechtend tegen de tranen

Ik zei, opa, we kunnen je niet laten gaan, ook al ben je drieënnegentig

Hij zei: ik zou graag blijven, maar het is niet aan mij

En toen hoorden we hem fluisteren met een stem die snel vervaagde

Het leven is te kort, hoe lang het ook duurt

Vandaag kwam mijn kleinzoon en klom op mijn knie

Hij zei, waarom kan ik niet helemaal volwassen zijn, in plaats van slechts drie?

En toen kwamen die oude bekende woorden uit het verleden tuimelen

En, zei ik, sport, het leven is te kort, hoe lang het ook duurt

Te snel zul je zien hoe plotseling morgen verleden tijd wordt

Het leven is te kort, hoe lang het ook duurt

Het leven is veel te kort, hoe lang het ook duurt...