Heavenly Metals - Cold Cave

I was born in the middle of a war

The hospital was the last thing to fall out

Located on the dark end of where a street used to be

It was the last functioning building, when the apocalypse junkyard

Put android snipers on the roof in a hidden chamber

Shot full of uppers, downers and all rounders

The walls are created white with silver, red and blue lining

The colours were designed to promote the promise of a fantastic future

A better tomorrow, instead we got this

The dream was at once flown from the IVs

Would pump you full of heavenly metals

That personally hand you a ticket to somewhere better

The 23rd dimension, was where I came to

My coma in the metallic candy-land was once again interrupted

I kept trying to get out, but it always happens

The second our waves overlap

I try to connect hands with her

But she pushes me away

Away from herself and the black velvet ripple that eats up the sky;

It is always behind her

These holes hover over all of us

Maybe it’s a sign…

I wake up thirsty yet again

To the floods of acid rain

Frustrated, from being that close to someone that I could actually function with

I think she feels it too

Even though she is hesitant she keeps showing up

It’s not my dream anymore, It’s ours

No longer content with the dream

But since made only to disappeared objects

I need to feel these objects disappear with my own teeth

I’m sorry if I’ve gotten sloppy with these electronic dreams

But they’re all I have

A cosmic force, of a forgotten element

Keeps the dreamlike solution

Of the perfect dream, the one that may never arrive

The wretched robotic, smoke-stained, amputee night nurses

Try to harmonize my future

They are all tone deaf, their shrieks break the windows that we no longer have

Icicles fall from the ceiling

Impaling anyone who is unfortunate enough to be taking shelter under there

What am I doing here?

Is this hell or is this hell somewhere much worse

That I will soon taste

Will I ever know of another place, or should I stay?

Will I ever get to feel any other place?

For now my mind may paint other landscapes

But my feet only know of this decay.

So I bask in it

If I’ve learnt one thing in this junkyard, it is this:

Things may worsen at any given moment

So no matter if I’m dodging, pushing soldiers into shrapnel, their feet torn

apart

By my dream lover, the one with a monitor for a head

But next I could only have me dreaming of such luxuries

I often think of pulling the plug

But I’ve heard it only gets worse

The ancients tell me to enjoy this hell

Because it’s angelic compared to

Door number 23

Ik ben geboren in het midden van een oorlog

Het ziekenhuis was het laatste dat uitviel

Gelegen aan de donkere kant van waar vroeger een straat was

Het was het laatste functionerende gebouw, toen het autokerkhof van de Apocalyps

Zet Android-sluipschutters op het dak in een verborgen kamer

Shot vol met uppers, downers en allrounders

De muren zijn wit gemaakt met zilveren, rode en blauwe voering

De kleuren zijn ontworpen om de belofte van een fantastische toekomst te promoten

Een betere morgen, in plaats daarvan hebben we dit

De droom werd meteen uit de IV's gevlogen

Zou je vol met hemelse metalen pompen?

Die je persoonlijk een kaartje overhandigen naar een betere plek

De 23e dimensie, was waar ik naar toe kwam

Mijn coma in het metalen snoepland werd opnieuw onderbroken

Ik bleef proberen om eruit te komen, maar het gebeurt altijd

De seconde dat onze golven elkaar overlappen

Ik probeer handen met haar te verbinden

Maar ze duwt me weg

Weg van zichzelf en de zwartfluwelen rimpeling die de lucht opvreet;

Het ligt altijd achter haar

Deze gaten zweven boven ons allemaal

Misschien is het een teken...

Ik word weer dorstig wakker

Naar de overstromingen van zure regen

Gefrustreerd, omdat ik zo dicht bij iemand ben met wie ik echt zou kunnen functioneren

Ik denk dat zij het ook voelt

Ook al aarzelt ze, ze blijft opdagen

Het is niet meer mijn droom, het is de onze

Niet langer tevreden met de droom

Maar sinds alleen gemaakt voor verdwenen objecten

Ik moet deze voorwerpen voelen verdwijnen met mijn eigen tanden

Het spijt me als ik slordig ben geworden met deze elektronische dromen

Maar ze zijn alles wat ik heb

Een kosmische kracht van een vergeten element

Behoudt de dromerige oplossing

Van de perfecte droom, degene die misschien nooit zal komen

De ellendige robotachtige, met rook bevlekte, geamputeerde nachtzusters

Probeer mijn toekomst te harmoniseren

Ze zijn allemaal toondoof, hun kreten breken de ramen die we niet meer hebben

IJspegels vallen van het plafond

Iemand doorboren die ongelukkig genoeg is om daar onder te schuilen

Wat doe ik hier?

Is deze hel of is deze hel ergens veel erger?

Dat ga ik binnenkort proeven

Zal ik ooit een andere plek weten, of moet ik blijven?

Zal ik ooit een andere plek kunnen voelen?

Voorlopig kunnen mijn gedachten andere landschappen schilderen

Maar alleen mijn voeten kennen dit verval.

Dus ik koester me erin

Als ik één ding heb geleerd op dit autokerkhof, is het dit:

Het kan op elk moment erger worden

Dus het maakt niet uit of ik ontwijk, soldaten in granaatscherven duw, hun voeten gescheurd

deel

Door mijn droomliefhebber, die met een monitor als hoofd

Maar daarna kon ik alleen maar dromen van zulke luxe

Ik denk er vaak aan om de stekker eruit te trekken

Maar ik heb gehoord dat het alleen maar erger wordt

De ouden zeggen dat ik moet genieten van deze hel

Omdat het engelachtig is vergeleken met

Deurnummer 23