Periscope - Coilguns

Despite everything we’re born twice

Phoenix and vermin cats and mice

Half of our brain is a dominant one

What’s left of our legs carries the man

Our two hands are tied to a single side

We flee the fairs and work for a while

Wrapped in our beds and sleeping in baths

Scowling so hard that we’ll wreck our eyes

Doorbells don’t sound when batteries are flat

It’s obvious we’re stuck in the dark

We’re stuck in the dark

Should we run in the streets or hide in the wild?

Is this fair to say that we don’t need anyone?

Does «being ourselves» mean losing our time?

Is refraining from talking better than mime?

Our boxes are blank for we emptied our minds

Almost prepared for it — eager for surprise

We don’t always accept but we cannot deny

It’s obvious we’re stuck in the dark

We’re stuck in the dark

Ondanks alles worden we twee keer geboren

Feniks en ongedierte katten en muizen

De helft van ons brein is een dominante

Wat er over is van onze benen draagt ​​de man

Onze twee handen zijn aan één kant gebonden

We ontvluchten de beurzen en werken een tijdje

Gewikkeld in onze bedden en slapend in baden

Zo hard fronsen dat we onze ogen kapot maken

Deurbellen klinken niet als de batterijen leeg zijn

Het is duidelijk dat we in het duister tasten

We tasten in het duister

Moeten we op straat rennen of ons in het wild verstoppen?

Is dit eerlijk om te zeggen dat we niemand nodig hebben?

Betekent "onszelf zijn" onze tijd verliezen?

Is afzien van praten beter dan mime?

Onze dozen zijn leeg omdat we onze geest hebben leeggemaakt

Bijna voorbereid — verlangend naar verrassing

We accepteren niet altijd, maar we kunnen niet ontkennen

Het is duidelijk dat we in het duister tasten

We tasten in het duister