You Are - Cobalt 60

You are the light, the circle, the ring, the grave and the shelter,

the trail and the road

The rhythm, the secret of all that was born, the spring and the fall,

the hail and the snow

A rock, the sand, the shade of the tree growing on the side of the mountain at

dawn

You moan you grumble in every sound beneath the curtains behind the door

You are the seldom, the more and more, the maybe later and the not quite yet

The floatsam cast upon the shore, the mesmerizing tune of a siren song

And you’re the one, the only one, who can appease my trouble, my torment

When all sense seems gone, when my life feels lost

The sacred and the profane, a seashell in the sand, the crackling of the rain,

the underhand

May the dust, may the blood, may the fury when unfurled

May the icy hearts of men never stain the mirror

May the night, may the mud, may the folly of the world

May the anger and the storm never blacken the tain

Who should I talk to?

The grounds?

The walls?

Those who won’t listen?

All the deaf like me?

You are the smoke, the ashes, the mask, and you never answer to what I ask

And you’re the one, the only one, who can appease my trouble, my torment

When all sense seems gone, when my life feels lost

Jij bent het licht, de cirkel, de ring, het graf en de schuilplaats,

het pad en de weg

Het ritme, het geheim van alles wat geboren is, de lente en de herfst,

de hagel en de sneeuw

Een rots, het zand, de schaduw van de boom die groeit aan de kant van de berg bij

ochtendgloren

Je kreunt, je moppert bij elk geluid onder de gordijnen achter de deur

Jij bent de zeldzame, des te meer en des te meer, des te later en de nog niet helemaal

De floatsam die op de kust wordt geworpen, het betoverende deuntje van een sirenelied

En jij bent degene, de enige, die mijn problemen, mijn kwelling kan sussen

Wanneer alle verstand verdwenen lijkt, wanneer mijn leven verloren voelt

Het heilige en het profane, een schelp in het zand, het geknetter van de regen,

de onderhands

Moge het stof, moge het bloed, moge de woede zich ontvouwen

Mogen de ijzige harten van mannen nooit de spiegel bevlekken

Moge de nacht, moge de modder, moge de dwaasheid van de wereld

Moge de woede en de storm de tain nooit zwart maken

Met wie moet ik praten?

Het terrein?

De muren?

Degenen die niet willen luisteren?

Alle doven zoals ik?

Jij bent de rook, de as, het masker, en je antwoordt nooit op wat ik vraag

En jij bent degene, de enige, die mijn problemen, mijn kwelling kan sussen

Wanneer alle verstand verdwenen lijkt, wanneer mijn leven verloren voelt