The Purveyor of Novelty and Nonsense - Coalesce

I am a merchant who fills this land with the novelty and nonsense that withers

wills.

My struggle is to keep with what country demands, and family deserves.

I put the bread in the mouths of my best and last hope that this name earns

honor.

It will be the first.

I am a purveyor of bullshit and landfill, and broken dreams.

Oh look how I’ve made an inheritance of others’ideas.

Most of which should not have left their lips.

I fear that my usefulness has expired.

Yet you won’t let me go.

I am in a race to produce things to buy to eat things to make more things.

I don’t have the tools to withdraw myself.

We are not hearty, we are usually fallen ill.

Is it the tough conversations that warrant our stay?

See I am powerless and take no pleasure in hard battles of words won.

But is this my story?

I struggle to love right here, the shadows that pass me by.

Why should I leave my land?

I question the motives of those I should prop up on my shoulders and carry;

but not my own at my time.

I will not leave my land.

Ik ben een koopman die dit land vult met de nieuwigheid en onzin die verwelkt

testamenten.

Het is mijn strijd om te voldoen aan wat het land eist en het gezin verdient.

Ik stop het brood in de mond van mijn beste en laatste hoop dat deze naam verdient

eer.

Het zal de eerste zijn.

Ik ben een leverancier van onzin en vuilstortplaatsen en gebroken dromen.

Oh kijk hoe ik een erfenis heb gemaakt van de ideeën van anderen.

De meeste daarvan hadden hun lippen niet mogen verlaten.

Ik vrees dat mijn bruikbaarheid is verlopen.

Toch laat je me niet gaan.

Ik ben in een race om dingen te produceren om te kopen om dingen te eten om meer dingen te maken.

Ik heb niet de tools om mezelf terug te trekken.

We zijn niet hartelijk, we worden meestal ziek.

Zijn het de moeilijke gesprekken die ons verblijf rechtvaardigen?

Zie, ik ben machteloos en heb geen plezier in harde veldslagen van gewonnen woorden.

Maar is dit mijn verhaal?

Ik worstel om hier lief te hebben, de schaduwen die aan me voorbij gaan.

Waarom zou ik mijn land verlaten?

Ik betwijfel de motieven van degenen die ik op mijn schouders zou moeten steunen en dragen;

maar niet de mijne op mijn tijd.

Ik verlaat mijn land niet.