Barbed Wire Boys - Claire Lynch

Well I come from the rural Midwest

It’s the land I love more than all the rest

It’s the place I know and understand

Like a false-front building

Like the back of my hand

And the men I knew when I was coming up

Were sober as coffee in a Styrofoam cup

There were Earls and Rays, Harlans and Roys

They were full-grown men

They were barbed wire boys

They raised grain and cattle on the treeless fields

Sat at the head of the table and prayed before meals

Prayed an Our Father and that was enough

Pray more than that and you couldn’t stay tough

Tough as the busted thumbnails on the weathered hands

They worked the gold plate off their wedding bands

And they never complained, no they never made noise

And they never left home

These barbed wire boys

'Cos their wildest dreams were all fenced in

By the weight of family, by the feeling of sin

That’ll prick your skin at the slightest touch

If you reach too far, if you feel too much

So their deepest hopes never were expressed

Just beat like bird’s wings in the cage of their chest

All the restless longings, all the secret joys

That never were set free

In the barbed wire boys

And now one by one they’re departing this earth

And it’s clear to me now 'xactly what they’re worth

Oh they were just like Atlas holding up the sky

You never heard him speak, you never saw him cry

But where do the tears go, that you never shed

Where do the words go, that you never said

Well there’s a blink of the eye, there’s a catch in the voice

That is the unsung song

Of the barbed wire boys

Nou, ik kom uit het landelijke middenwesten

Het is het land waar ik meer van hou dan van de rest

Het is de plek die ik ken en begrijp

Als een gebouw met een valse voorkant

Zoals de rug van mijn hand

En de mannen die ik kende toen ik eraan kwam

Waren nuchter als koffie in een piepschuim beker

Er waren Earls en Rays, Harlans en Roys

Het waren volwassen mannen

Het waren prikkeldraadjongens

Ze fokten graan en vee op de boomloze velden

Zat aan het hoofd van de tafel en bad voor de maaltijd

Een Onze Vader gebeden en dat was genoeg

Bid meer dan dat en je kunt niet hard blijven

Zo sterk als de kapotte miniaturen op de verweerde wijzers

Ze bewerkten de gouden plaat van hun trouwringen

En ze klaagden nooit, nee ze maakten nooit lawaai

En ze zijn nooit het huis uit geweest

Die jongens van prikkeldraad

Omdat hun stoutste dromen allemaal omheind waren

Door het gewicht van het gezin, door het gevoel van zonde

Dat prikt je huid bij de minste aanraking

Als je te ver reikt, als je te veel voelt

Dus hun diepste verwachtingen werden nooit geuit

Sla gewoon als vogelvleugels in de kooi van hun borst

Alle rusteloze verlangens, alle geheime geneugten

Die nooit zijn vrijgelaten

In het prikkeldraad jongens

En nu verlaten ze een voor een deze aarde

En het is me nu duidelijk 'precies wat ze waard zijn'

Oh, ze waren net als Atlas die de lucht omhoog hield

Je hebt hem nooit horen spreken, je hebt hem nooit zien huilen

Maar waar blijven de tranen, die je nooit hebt vergoten

Waar zijn de woorden die je nooit hebt gezegd

Nou, er is een oogwenk, er is een vangst in de stem

Dat is het onbezongen lied

Van de prikkeldraadjongens