Commiserating the Celebration - Cathedral

Our pleasures be joyless doleful experiences.

We seek not life’s beauty but

cherish its funeral

Aspects.

We crave the (mis)fortunes rich in their non entity rejoice in

celebrating less severe

Tragedies.

In the toil to exist we excrete individuality whilst captivating

internment in cloned identity

Real is The oration of stone possessed emotion.

I yearn isolation from this

realisation.

Reject the

Elation of blissful tranquility, obsessions they lay with the bleak and

sinister.

A wealth of treasures be

Ours to take possession yet we break bones and gruel to savour simulations.

Disciples of the

Drabness devotees of worthlessness consent to endure the anguish and form only

ashes.

Real is the

Oration

.

Oh yeagh let me go.

Let me wander through buildings immense in their

desolation.

At

Peace from your catastrophe here with gargoyles as my friends

Onze genoegens zijn vreugdeloze treurige ervaringen.

We zoeken niet de schoonheid van het leven, maar

koester zijn begrafenis

aspecten.

We hunkeren naar de (on)gelukken die rijk zijn in hun niet-entiteit, verheugen ons in

minder ernstig vieren

Tragedies.

In het zwoegen om te bestaan, scheiden we individualiteit uit terwijl we boeiend zijn

internering in gekloonde identiteit

Echt is de oratie van door steen bezette emotie.

Ik verlang hiernaar afzondering

realisatie.

verwerpen de

Opgetogenheid van gelukzalige rust, obsessies die ze leggen met de sombere en

sinister.

Een schat aan schatten

Het is aan ons om bezit te nemen, maar we breken botten en pap om van simulaties te genieten.

Discipelen van de

Dabness-aanhangers van waardeloosheid stemmen ermee in om de angst en vorm alleen te doorstaan

as.

Echt is de

Oratie

.

Oh ja, laat me gaan.

Laat me door enorme gebouwen dwalen in hun

verwoesting.

Bij

Vrede van je catastrofe hier met waterspuwers als mijn vrienden