Ancient Spirits of the Underworld - Carpathian Forest

Overhead the thunder cracked and roared

And when it ceased the deathlike silence

Chilled my marrow and bones

The need to feel dead was killing him

Like death itself

Evil is found in the earliest

Oldest and the most dreadful

Memories of humanity

Eternally feared by gods primitive men

Pale visions, death-pale they were all

Still cursed, haunted and alone

Killing woman, children and men

Sparing neither age nor sex

A place where reality is worthless

And all you want is to be left alone

They grind the land like corn

Showing no mercy

Spilling the blood like rain

Devouring their flesh and sucking

Dry their veins…

The undead leaves their graves

In misty transformations

You see half-visible bodies

Floating through the night

The ancient spirits of the underworld

All the trees were lifeless and dead

And there were no birds singing

The reign of man is over

Drained for all its powers

He saw their starving lips shake

With a horrid grin gaped wide

And the corpse lies on the cold hill side

His spirit is carried away

By the northwinds into eternity

Boven ons kraakte en brulde de donder

En toen het stopte met de doodse stilte

Mijn merg en botten gekoeld

De behoefte om zich dood te voelen, doodde hem

Zoals de dood zelf

Het kwaad wordt in het vroegst gevonden

Oudste en meest verschrikkelijke

Herinneringen aan de mensheid

Eeuwig gevreesd door primitieve mensen van goden

Bleke visioenen, doodsbleek ze waren allemaal

Nog steeds vervloekt, achtervolgd en alleen

Vrouwen, kinderen en mannen vermoorden

Noch leeftijd noch geslacht sparen

Een plek waar de realiteit waardeloos is

En alles wat je wilt is met rust gelaten te worden

Ze malen het land als maïs

Geen genade tonen

Het bloed morsen als regen

Hun vlees verslinden en zuigen

Droog hun aderen...

De ondoden verlaten hun graven

In mistige transformaties

Je ziet half zichtbare lichamen

Drijvend door de nacht

De oude geesten van de onderwereld

Alle bomen waren levenloos en dood

En er zongen geen vogels

De heerschappij van de mens is voorbij

Uitgeput voor al zijn krachten

Hij zag hun uitgehongerde lippen trillen

Met een afschuwelijke grijns wijd opengesperd

En het lijk ligt op de koude heuvelzijde

Zijn geest wordt weggevoerd

Door de noordenwind tot in de eeuwigheid