The Pale Mist Hovers Towards the Nightly Shores - Carpathian Forest

Eternally sounds the mighty waves

A triton’s hymn round a rock-strewn grave

The passing sigh for the bones that moulder

Over the nordic black sea, where the winds btew colder

Here in a bed of wrack and shingle

Beneath rests a sea king of the north

His fallen history remains unknown

Now his grave is just a heap of stones

«The waves crest sharp as an unsheated blade

As spume-topped breakers shorewards loom

And boulder on boulder on land is laid

The triton’s hymn round a vanished tomb»

The ocean cradles it’s sleepy wave

Round the curve of the yellow sand

Of the bleak and mysterious little isle

Where no leaf has been touched by human hands

Then I behold that island so fair

Where the tree’s lift their crown in prayers

To the golden glow of the evening sky

I hold the sword towards the moon

My memories echoes with cries

Hark, to the ocean’s cold clamerous roar

The pale mist hovers towards the nightly shores

For the fire in my burning flame

Hail to the father of the fallen flame

Acknowledge the supreme Northern (racial) purity

That runs in the blood of my veins

As the nocturnal curtain falls

With the total eclipse of the moon above…

The pale mist hovers towards the nightly shores

Eeuwig klinkt de machtige golven

De hymne van een triton rond een met rotsen bezaaid graf

De voorbijgaande zucht naar de botten die vervormen

Over de Noordse Zwarte Zee, waar de wind kouder werd

Hier in een bed van wrak en grind

Beneden rust een zeekoning van het noorden

Zijn gevallen geschiedenis blijft onbekend

Nu is zijn graf slechts een hoop stenen

"De golven zijn zo scherp als een mes zonder schede"

Terwijl met schuim bedekte branding kustwaarts opdoemt

En kei op kei op het land is gelegd

De hymne van de triton rond een verdwenen graf»

De oceaan wiegt zijn slaperige golf

Rond de bocht van het gele zand

Van het sombere en mysterieuze eilandje

Waar geen blad door mensenhanden is aangeraakt

Dan zie ik dat eiland zo mooi

Waar de bomen hun kroon opheffen in gebeden

Naar de gouden gloed van de avondlucht

Ik houd het zwaard richting de maan

Mijn herinneringen echoën met gehuil

Luister naar het koude, ruige gebrul van de oceaan

De bleke mist zweeft naar de nachtelijke kusten

Voor het vuur in mijn brandende vlam

Heil aan de vader van de gevallen vlam

Erken de opperste noordelijke (raciale) zuiverheid

Dat stroomt in het bloed van mijn aderen

Als het nachtelijke gordijn valt

Met de totale maansverduistering hierboven...

De bleke mist zweeft naar de nachtelijke kusten