Paseo en Julio - Carlos Gardel

Paseo de julio, tu vieja recova

Recuerda otras horas que no olvidé

Sembraron ropas en tu vereda

Y en tus agencias pusieron miel

Paseo de julio, saludo primero

De los forasteros que alegres van

Rudos sus cuerpos como el acero

Buscando tierras que trabajar

Y en esos café.ines, guardados entre sombras

Soñaba un buen muchacho que quiso de verdad

Y al son de los violines rimaba allí sus coplas

Bebiendo a cada rato los sorbos de su mal

Recuerdo que una noche muy pálido decía:

No sé qué hay en mi pecho, me falla el corazón

Y aquella misma noche la novia que tenía

De un trazo había deshecho su dicha, su ilusión

Paseo de julio, tu vieja recova

Recuerda otras horas que yo olvidé

Sembraron ropas en tu vereda

Y en tus agencias pusieron miel

Paseo de julio, saludo primero

De los forasteros que alegres van

Rudos sus cuerpos como el acero

Buscando tierras que trabajar

Tus arcos como un puente que pesan por sus años

Tus luces de colores, tiraron mi ansiedad

Y así al pasar enfrente de aquél café el muchacho

Se me cruzaba entonces y quise preguntar

Yo vi en la misma mesa que aquél siempre ocupaba

Un marínero amigo, que fijo me miró

Y cuando la cerveza sus labios ya mojaba

Me dijo: fui testigo, murió el pobre de amor

Paseo de Julio, je oude recova

Onthoud andere uren die ik niet ben vergeten

Ze hebben kleren op je stoep geplant

En in je bureaus stoppen ze honing

Juli rit, groet eerst

Van de buitenlanders die gelukkig zijn

Ruw hun lichamen als staal

Op zoek naar land om te werken

En in die cafés, in de schaduw gehouden

Ik droomde van een brave jongen die echt liefhad

En op het geluid van de violen rijmde hij daar zijn coupletten

Af en toe de slokjes van zijn kwaad drinken

Ik herinner me die ene heel bleke nacht dat hij zei:

Ik weet niet wat er in mijn borst zit, mijn hart faalt

En diezelfde nacht de vriendin die hij had

In één klap had hij zijn geluk, zijn illusie ongedaan gemaakt

Paseo de Julio, je oude recova

Onthoud andere uren die ik vergeten ben

Ze hebben kleren op je stoep geplant

En in je bureaus stoppen ze honing

Juli rit, groet eerst

Van de buitenlanders die gelukkig zijn

Ruw hun lichamen als staal

Op zoek naar land om te werken

Je bogen als een brug wegen hun jaren af

Je gekleurde lichten, ze verwierpen mijn angst

En dus bij het passeren van dat café de jongen

Het kwam me toen tegen en ik wilde het vragen

Ik zag aan dezelfde tafel dat hij altijd bezet

Een zeemansvriend, die me strak aankeek

En toen het bier al nat was op zijn lippen

Hij vertelde me: ik was een getuige, de arme man stierf van liefde