Palomita Blanca - Carlos Gardel

Su ausencia esta congoja me dio, y a veces su recuerdo es un bien

Que pronto se me ahoga en dolor… y nada me consuela

De ir siempre más lejos de verme sin ella

Mi paso va adelante y atrás el corazón

El rumbo que me aleja tan cruel, me roba sus caricias de amor

Y sólo el pensamiento la ve, la escucha embelesado

La besa con ansias, la siente a mi lado

Y voy, así soñando, más lejos cada vez…

Blanca palomita que pasás volando rumbo a la casita donde está mi amor

Palomita blanca, para el triste ausente sos como una carta de recordación…

Si la ves a la que adoro, sin decir que lloro, dale alguna idea

De lo muy amargo que es vivir sin ella, que es perder su amante calor…

Sigan adelante, pingos de mi tropa, que de un viento errante somos nubarrón

Y en un mal de ausencia se nos va la vida siempre a la querencia dándole el

adiós…

¡palomita blanca!

vuela noche y día de mi nido en busca

Y escribí en el cielo con sereno vuelo: «no te olvida nunca, sólo piensa en vos»

No sabe aquel que nunca dejó su amada a la distancia, el pesar

Que al alma impone un duro rigor, que viene de ladero

Que a ratos la nombra midiendo el sendero

Mirando allá en la sombra los pagos que dejó…

La he visto entre mis brazos llorar la he visto al darme vuelta al partir

Su tibio pañuelo agitar, y luego irse achicando

Su imagen lejana… y en mi alma agrandado

Su encanto… y esta pena de no tenerla más…

Zijn afwezigheid gaf me deze angst, en soms is zijn herinnering een zegen

Dat ik al snel verdrink in pijn... en niets troost me

Om altijd verder te gaan dan mij zonder haar te zien

Mijn stap gaat vooruit en terug het hart

De richting die me zo wreed wegjaagt, steelt je liefkozingen

En alleen de gedachte ziet haar, luistert geboeid naar haar

Hij kust haar gretig, voelt haar aan mijn zijde

En ik ga, terwijl ik zo droom, elke keer verder...

Witte kleine duif die je voorbij vliegt richting het huisje waar mijn liefde is

Witte duif, voor de verdrietige afwezige ben je als een herinneringsbrief...

Als je haar ziet waar ik dol op ben, zonder te zeggen dat ik huil, geef haar dan een idee

Over hoe bitter het is om zonder haar te leven, dat het is om haar liefdevolle warmte te verliezen...

Ga door, pingo's van mijn troep, vanwege een dwalende wind zijn we een wolk

En bij ziekte of afwezigheid gaat ons leven altijd naar de liefde die het geeft

tot ziens…

witte duif!

vlieg dag en nacht vanuit mijn nest op zoek

En ik schreef in de lucht met serene vlucht: «vergeet je nooit, denk alleen aan jou»

Degene die zijn geliefde nooit op afstand heeft achtergelaten, kent de spijt niet

Dat legt een harde strengheid op de ziel, die van de zijkant komt

Dat hij haar soms noemt om het pad te meten

Terugkijkend in de schaduw naar de betalingen die hij achterliet...

Ik heb haar zien huilen in mijn armen Ik heb haar gezien toen ik me omdraaide toen ik wegging

Je warme zakdoek schudden, en dan gaan krimpen

Zijn verre beeld... en in mijn vergrote ziel

Haar charme... en dit verdriet om haar niet meer te hebben...