Milonga del Novecientos - Carlos Gardel

Me gusta lo desparejo

Y no voy por la vereda;

Uso fungi a lo Massera,

Calzo bota militar.

La quise porque la quise

Y por eso ando penando;

Se me fue ya ni se cuando,

Ni se cuando volvera.

Me la nombran las guitarras

Cuando dicen su cancin,

Las callecitas del barrio

Y el filo de mi facon.

Me la nombran las estrellas

Y el viento del arrabal;

No se pa' que me la nombran

Si no la puedo olvidar.

Soy desconfiao en amores,

Y soy confiao en el juego;

Donde me invitan me quedo

Y donde sobro tambin.

Soy del partido de todos

Y con todos me la entiendo

Pero vayanlo sabiendo:

Soy hombre de Leandro Alem.

No me gusta el empedrao

Ni me doy con lo moderno;

Descanso cuando ando enfermo,

Y dispues que me he sanao.

La quiero porque la quiero

Y por eso la perdono;

No hay cosa peor que un encono

Para vivir amargao…

Ik hou van het ongelijke

En ik ga niet langs het trottoir;

Ik gebruik schimmels a la Massera,

Ik draag militaire laarzen.

Ik wilde haar omdat ik haar wilde

En daarom treur ik;

Het verliet me en ik weet niet eens wanneer,

Ik weet niet wanneer hij terug zal zijn.

De gitaren noemen het voor mij

Als ze hun lied zeggen,

De straten van de buurt

En de rand van mijn facon.

De sterren noemen haar

En de wind van de voorstad;

Ik weet niet hoe ze me noemen

Anders kan ik haar vergeten.

Ik ben wantrouwend in de liefde,

En ik heb vertrouwen in het spel;

Waar ze me uitnodigen blijf ik

En waar te veel.

Ik ben van ieders feestje

En ik begrijp iedereen

Maar ga weten:

Ik ben de man van Leandro Alem.

Ik hou niet van steen

Ik word niet eens modern;

Ik rust als ik ziek ben

En dan ben ik genezen.

Ik hou van haar omdat ik van haar hou

En daarvoor vergeef ik haar;

Er is niets erger dan rancune

Om bitter te leven...