Fea - Carlos Gardel

Procurando que el mundo no la vea

ahí va la pobre fea

camino del taller;

y a su paso, cual todas la mañanas,

las burlas inhumanas

la hieren por doquier.

Cuando alguno le dice una torpeza

inclina la cabeza

transida de dolor,

y piensa con amargo desencanto:

Por qué se reirán tanto

de mi fealdad, ¡Señor…

Una noche su viejita

en el cuarto llorando la encontró

y la fea, ¡pobrecita!,

la tragedia de su alma le confió;

aquel hombre que debía

conducirla muy pronto ante el altar,

con su amiga Rosalía,

la que ella más quería,

se acaba de escapar…

Cada vez que la llevan a una fiesta,

en procura de olvido y distracción,

con el último acorde de la orquesta

en su alma agoniza otra ilusión.

Sus amigas ya todas se han casado;

sólo ella está huérfana de amor,

¡pobre fea!;

y ayer le han encargado

el ajuar de su hermana la menor.

En plena juventud ya estaba vieja,

nunca exhaló una queja,

al ver tanta maldad,

soportando en su alma sola y mustia

como una flor de angustia,

la cruz de su fealdad.

Para todos tenía una sonrisa;

fue noble, fue sumisa;

su drama nadie vio.

Pero fue tan pesada su cadena,

tan grande fue su pena,

¡que anoche se mató…

Proberen om de wereld haar niet te laten zien

daar gaat de arme lelijke

werkplaats weg;

en in zijn kielzog, zoals elke ochtend,

de onmenselijke beschimpingen

ze deden haar overal pijn.

Als iemand je iets onhandigs vertelt

kantel je hoofd

doorvoer van pijn,

en denkt met bittere teleurstelling:

waarom zullen ze zo lachen?

van mijn lelijkheid, Heer...

Op een nacht zijn oude dame

huilend in de kamer vond hij haar

en de lelijke, het arme ding!

de tragedie van zijn ziel toevertrouwd aan hem;

die man die zou moeten

leid haar heel snel voor het altaar,

met haar vriendin Rosalia,

degene van wie ze het meest hield,

hij is net ontsnapt...

Elke keer als ze haar meenemen naar een feest,

op zoek naar vergetelheid en afleiding,

met het laatste akkoord van het orkest

een andere illusie sterft in zijn ziel.

Haar vrienden zijn allemaal getrouwd;

alleen zij is een wees van liefde,

arm lelijk!

en gisteren gaven ze hem de opdracht

de uitzet van zijn jongere zus.

In volle jeugd was ik al oud,

nooit een klacht uitgeademd,

zoveel kwaad zien,

volhardend in zijn eenzame en muffe ziel

als een bloem van angst,

het kruis van zijn lelijkheid.

Voor iedereen had hij een glimlach;

ze was nobel, ze was onderdanig;

zijn drama zag niemand.

Maar zijn ketting was zo zwaar,

zo groot was zijn verdriet,

wie is er gisteravond vermoord...