El Cardo Azul - Carlos Gardel

En mi cuidado jardn

Esbelto, altivo y gallardo,

Floreci un silvestre cardo,

Con sus penachos de tul;

Y el roco con su manto

Que de perlas pareca,

Al amanecer cubra

Las hebras del cardo azul.

Pero el beso de la aurora

Que el sol radiante le enviaba,

Con sus besos desfloraba

Aquel manto de arrebol;

En finsimas lloviznas

Caan las perlas al suelo,

Y tan azul como el cielo,

Quedaba otra vez la flor.

Ya no muestras a la aurora

El jopel de tu hermosura,

Ya no encanta la frescura

De tus penachos de tul;

Y al mirarte marchitado

Sin candor y sin esencia,

Ya no halagas mi existencia

Pobrecito cardo azul.

In mijn zorgvuldige tuin

Slank, trots en galant,

Een wilde distel bloeide,

Met zijn pluimen van tule;

En de rots met zijn mantel

Wat een parels leek het,

bij dageraad dekking

De draden van de blauwe distel.

Maar de kus van de dageraad

Dat de stralende zon hem zond,

Met haar kussen ontmaagde ze

Die rode mantel;

In fijne motregen

De parels vielen op de grond,

En zo blauw als de lucht,

De bloem bleef weer.

Je laat niet langer de dageraad zien

De jopel van je schoonheid,

hou niet meer van versheid

Van je pluimen van tule;

En naar jou verdord kijken

Zonder openhartigheid en zonder essentie,

Je vleit mijn bestaan ​​niet meer

Arme kleine blauwe distel.