Bandoneon Arrabalero, Pt. 1 - Carlos Gardel

Bandoneon arrabalero, viejo fuelle desinflado

Te encontre como a un pebete que la madre abandono

En la puerta de un convento sin reboque en las paredes

A la luz de un farolito que de noche te alumbro

Bandoneon, porque ves que estoy triste y cantar ya no puedo

Vos sabes que yo llevo en el alma marcao un dolor

Te lleve a mi pieza, te acune en mi pecho frio

Yo tambin abandonado me encontraba en el bulin;

Has querido consolarme con tu voz enronquecida

Y tus notas doloridas aumento mi berretin

Bandoneon uit de buitenwijken, oude leeggelopen balg

Ik vond je als een baby die de moeder in de steek liet

Aan de deur van een klooster zonder pleister op de muren

In het licht van een lantaarn die ik je 's nachts verlicht

Bandoneon, want je ziet dat ik verdrietig ben en niet meer kan zingen

Je weet dat ik een duidelijke pijn in mijn ziel heb

Ik nam je mee naar mijn kamer, ik wiegde je in mijn koude borst

Ik werd ook achtergelaten in de bulin;

Je wilde me troosten met je schorre stem

En je pijnlijke tonen verhogen mijn berretin