Aunque me cueste la vida - Carlos Gardel

Aunque me cueste la vida

Franciso Nicolás Pracánico

Músico, pianista, director y compositor.

(15 de mayo de 1898 — 30 de diciembre

de 1971).

Nació en San Fernando población campesina apartada de Buenos Aires,

hacia 1898 era un paraje remoto, una antesala al Delta.

Más al Norte estaban

el Tigre y el río que llevaba otro nombre.

Otros pocos villorrios más o menos

cercanos eran San Isidro y San Martín, recién fundados y con jueces de paz como

representación de la ley.

Zamba (18) 1924

Número de la prueba matriz de la casa grabadora (Se hicieron 2 pruebas el mismo

día: 2126 y 2126−1).

Nº de orden de publicación o de grabación de la primera

aparición del título: 213. Nº secuencial de grabación: 221

Número de serie del disco original 18 104 Lado A. Duración 02'28″

Gardel acompañado por las guitarras de José «el negro"Ricardo, «primera guitarra"quien empezó en 1916;

permaneció 13 años con Gardel y se

desvinculó de él en mayo de 1929 en forma abrupta, ya que resolvió retornar a

Buenos Aires y Guillermo Desiderio Barbieri, la «segunda guitarra», el «Negro»

Barbieri era el más antiguo guitarrista cuando se produjo el accidente en

Medellín (donde murió).

Se había incorporado en 1921, cuando aún Gardel actuaba

en dúo con Razzano.

Gardel lo llamaba «el Barba», fue descubierto en la ciudad

de Lincoln, en la provincia de Buenos Aires, en el transcurso de una gira del

dúo Gardel-Razzano por el interior de la Argentina.

Tema: Pedido para que regrese la que se fue.

Volvé que el rosal del patio de

pena no ha dado flor.

Es de aire campesino.

Aunque me cueste la vida,

la quiero volverte a ver

Aunque me cueste la vida,

la quiero volverte a ver;

pa recordarte malita,

cuando me quisite ayer;

aunque me cueste la vida

la quiero volverte a ver.

No seas mala, no me dejes

solito con mi dolor.

No seas mala, no me dejes

solito con mi dolor.

Y no quiero que me dejes

¿por qué no volvés mi amor?

no seas mala no me dejes

solito con mi dolor.

Volvé que el rosal del patio

de pena no ha dado flor

es que recuerda tu olvido

y se muere sin tu amor

Volvé que el rosal del patio

de pena no ha dado flor.

Ook al kost het mijn leven

Franciso Nicolaas Pracanico

Muzikant, pianist, regisseur en componist.

(15 mei 1898 - 30 december)

van 1971).

Hij werd geboren in San Fernando, een plattelandsbevolking ver van Buenos Aires,

Rond 1898 was het een afgelegen gebied, een opmaat naar de Delta.

Verder naar het noorden waren

de tijger en de rivier die een andere naam droegen.

Andere paar gehuchten min of meer

in de buurt waren San Isidro en San Martín, onlangs opgericht en met vrederechters als

vertegenwoordiging van de wet.

Zamba (18) 1924

Nummer van de matrixtest van de platenmaatschappij (2 tests werden op dezelfde gedaan)

dag: 2126 en 2126-1).

Publicatie of opname ordernummer van de eerste

titelverschijning: 213. Sequentieel opnamenummer: 221

Serienummer van de originele schijf 18 104 Kant A. Duur 02'28″

Gardel begeleid door de gitaren van José «de zwarte» Ricardo, «eerste gitaar» die begon in 1916;

hij bleef 13 jaar bij Gardel en

abrupt van hem gescheiden in mei 1929, omdat hij besloot terug te keren naar

Buenos Aires en Guillermo Desiderio Barbieri, de «tweede gitaar», de «Black»

Barbieri was de oudste gitarist toen het ongeluk gebeurde in

Medellin (waar hij stierf).

Het was opgericht in 1921, toen Gardel nog acteerde

in duet met Razzano.

Gardel noemde hem "el Barba", hij werd ontdekt in de stad

van Lincoln, in de provincie Buenos Aires, tijdens een rondleiding door de

Gardel-Razzano duo door het binnenland van Argentinië.

Onderwerp: Verzoek voor degene die vertrok om terug te keren.

Kom terug naar de rozenstruik op het terras van

jammer heeft geen bloem gegeven.

Het heeft een boerenlucht.

Ook al kost het mijn leven,

Ik wil je weer zien

Ook al kost het mijn leven,

Ik wil je weer zien;

om je ziek te herinneren,

toen je me gisteren wilde hebben;

Ook al kost het mijn leven

Ik wil je weer zien.

Wees niet gemeen, verlaat me niet

alleen met mijn pijn.

Wees niet gemeen, verlaat me niet

alleen met mijn pijn.

En ik wil niet dat je me verlaat

Waarom kom je niet terug mijn liefste?

wees niet gemeen, verlaat me niet

alleen met mijn pijn.

Kom terug naar de rozenstruik op het terras

jammer dat het geen bloem heeft gegeven

is dat je je vergeetachtigheid herinnert

en sterft zonder jouw liefde

Kom terug naar de rozenstruik op het terras

uit verdriet heeft het geen bloem gegeven.