Chapter I: Coastline Black - Cara Neir

I don my mask in the barn where the proxy lies stone, my fingers they trace

The sun sparks high to the west bringing the light through every crack

throughout

First incision brings forth blood, though the mission’s thirst for tears must

be quenched

Mud sloshes up through his toes while dry hands pry at soft skin

Darting eyes briefly capture a glimpse of the light before the darkness

encapsulates

Poking from the throat, through the gash, her adam’s apple, tender and ripe

So I just whisper to her

And I know this is wrong.

I know it’s all wrong.

Left that night.

Twelve years later and now I know I can’t move on

All I do now is take the apples from the orphans, because I know it’s wrong

All I do now is take the apples from the orphans, because I fucking hate them

Spring returns with promise but nothing blooms

Winter spays, leaving death and black clouds to reign

Everything smells like her

Noted are the calenders that he kept

And the bobby pins once cradled by silken hair

And out there in the yard, holes that came from nowhere

He did not look down

He only closed his eyes and pitched himself into one

«He threw himself into blank holes»

Ik zet mijn masker op in de schuur waar de proxy steen ligt, mijn vingers volgen ze

De zon vonkt hoog in het westen en brengt het licht door elke kier

gedurende

De eerste incisie brengt bloed voort, hoewel de dorst van de missie naar tranen moet

worden uitgeblust

Modder klotst door zijn tenen terwijl droge handen in de zachte huid wrikken

Stralende ogen vangen kort een glimp op van het licht voor de duisternis

kapselt in

Uit de keel prikken, door de snee, haar adamsappel, mals en rijp

Dus ik fluister gewoon tegen haar

En ik weet dat dit niet klopt.

Ik weet dat het allemaal verkeerd is.

Die nacht vertrokken.

Twaalf jaar later en nu weet ik dat ik niet verder kan

Het enige wat ik nu doe is de appels van de wezen afpakken, omdat ik weet dat het verkeerd is

Het enige wat ik nu doe is de appels van de wezen afpakken, want ik haat ze verdomme

De lente keert terug met een belofte, maar er bloeit niets

De winter steriliseert en laat de dood en zwarte wolken over om te regeren

Alles ruikt naar haar

Opgemerkt zijn de kalenders die hij bijhield

En de haarspelden ooit gewiegd door zijdeachtig haar

En daar in de tuin, gaten die uit het niets kwamen

Hij keek niet naar beneden

Hij sloot alleen zijn ogen en gooide zichzelf in één

«Hij wierp zichzelf in lege gaten»