Jack Ruby - Camper Van Beethoven

I remember his hat tilted forward

His glasses are folded in his vest

And he seems like the kind of man who beats his horses

Or the dancers who work in a bar

We saw on the screen his face for a moment

No time to plead or even ask why

Jack Ruby appears from out of nowhere

Then disappears, in broad daylight

'Cause he’s a friend of that cloven-hoofed gangster the devil

He’s been seen with the sheriff and the police

Drinking whiskey and water after hours

Saying, «Let's do business, boys.

The drinks are on me.»

So draw the box along quickly

Avert your eyes with shame

Let us stand and speak of the weather

And pretend nothing ever happened on that day

Grant us the luxury, 'cause all our heroes are bastards

Grant us the luxury, 'cause all our heroes are thieves --

Of the innocence, of the afternoons

That we think it’s a virtue to simply survive

But it feels like this calm it’s decaying

It’s collapsing under its own weight

And I think it’s your friend the hangman coming

Chokin' back a laugh, drunk and swaggering to your door

Now do you feel that cold, icy presence

In the morning with coffee and with bread?

Do you feel, in the movement of traffic and days

A terrible significance?

Ik herinner me zijn hoed naar voren gekanteld

Zijn bril is opgevouwen in zijn vest

En hij lijkt me het soort man dat zijn paarden verslaat

Of de dansers die in een bar werken

We zagen even op het scherm zijn gezicht

Geen tijd om te pleiten of zelfs maar te vragen waarom

Jack Ruby verschijnt uit het niets

Verdwijnt dan, op klaarlichte dag

Omdat hij een vriend is van die evenhoevige gangster de duivel

Hij is gezien met de sheriff en de politie

Whisky en water drinken na sluitingstijd

Zeggen: "Laten we zaken doen, jongens.

De drankjes zijn voor mij.»

Dus trek de doos snel mee

Wend je ogen af ​​met schaamte

Laten we staan ​​en praten over het weer

En doen alsof er die dag nooit iets is gebeurd

Geef ons de luxe, want al onze helden zijn klootzakken

Geef ons de luxe, want al onze helden zijn dieven --

Van de onschuld, van de middagen

Dat we denken dat het een deugd is om gewoon te overleven

Maar het voelt alsof het zo kalm is dat het vergaat

Het bezwijkt onder zijn eigen gewicht

En ik denk dat het je vriend de beul is die eraan komt

Chokin' terug een lach, dronken en opschepperig naar je deur

Voel je nu die koude, ijzige aanwezigheid?

In de ochtend met koffie en met brood?

Voel je, in de beweging van het verkeer en dagen?

Een verschrikkelijke betekenis?