Psa: Johnny - Call Me Karizma

I’m not here to excuse or condone any violence but just to shed a light on

society’s passive role in creating a mind inside a kid to do such horrific

things to their peers.

Now, this is not a letter about a racist,

radicalized adult walking into a school and killing children, or shooting up a

church, or a Denny’s.

There is no fucking excuse for that.

There is no helping

someone who wants to hurt innocent people and they should never be forgiven.

I’m writing this because today on the news I saw that a twelve-year-old boy

walked into a class and shot at his fellow students.

No one was killed but I

turned off the TV and really asked myself: at twelve what was I doing?

Was that wrestling practice?

Was I playing on my Gameboy?

Maybe working up

enough courage to talk to a girl in gym class?

One thing that never crossed my

mind was hurting myself or others.

That doesn’t mean that other kids don’t go

through these things and have these feelings.

I think we need to take a step

back and wonder what is really driving a boy who should be at band practice to

want to die and take innocent classmates with him

I was advised not to speak in my song «Johnny"on this matter. I told my

management team I was gonna write it anyway.

And I want to say a few things

Johnny is a twelve-year-old boy, some of that you may know but have no idea

what is going on in his head

Johnny could be a girl who comes home with cuts in her arms but her parents

tell her it’s a phase and she’s gonna grow out of it

Johnny could be your son that starts posting weapons on social media but you

just say «boys will be boys»

Johnny could be your friend who gets called a slut and tell you she wants to

die every day but you ignore the signs

I’ll say it again there’s no apologizing for a school shooter but no boy hardly

yet through puberty who would ever do what Johnny did without being mentally

ill and drastically affected in a negative way by our society

I was told that writing a song that speaks more from the shooter’s perspective

could be taken the wrong way and that is why I wouldn’t change a fucking word

to this song.

As a society in America, we have to understand that our job is to

put our youth first and not to measure mental health on a crazy scale.

Everything shouldn’t be easy listening and viewing.

Sometimes we need to know

what could happen if we don’t do something.

I am no saint and I’m just as

guilty as the next when it comes to turning a blind eye to this epidemic.

We need to learn to talk with our kids and realize that regardless of what

politicians put into law we can make a difference without them.

A difference

that can change the impact of one or one thousand lives, maybe more.

Something as simple as «How's your mental health today?"or «I saw your tweet,

are you doing okay?

Let’s talk about it»

This song was meant to cause a stir, it was meant to upset people,

it was really meant to pressure on us as a society to combat mental health

starting from preschool onward.

I didn’t have someone in my school to talk

about my feelings and I was afraid to talk to my friends about it.

I want that to end.

I want there to be unlimited resources available in every

public school for kids to let it all out and to know it’s okay to be sad but it

isn’t okay to give up.

Most importantly I wrote this song without a happy

ending because there is no happy ending without us making a change.

Before any law is put in place or before any therapist is put into our schools

a shooting will happen again

I end this letter by saying this.

I’m no politician, I’m not a lawmaker,

or a judge, or a person of authority.

I’m no longer a student, I’m not a

teacher nor a parent.

I’m a human being and I wrote this letter to hopefully

bring us together to civilly and quickly put our kids first and make illness a

priority.

I will make no apologies for this song.

If it pisses off a million

people but helps one kid know that their mental health is fucking important and

their society is here to support them through it all then it’s worth every bit

of hate.

I’m gonna do my best from here on out to listen

Your friend, Riz

Ik ben hier niet om enig geweld te verontschuldigen of goed te keuren, maar alleen om een ​​licht op te werpen

de passieve rol van de samenleving bij het creëren van een geest in een kind om zoiets afschuwelijks te doen

dingen aan hun leeftijdsgenoten.

Dit is geen brief over een racist,

geradicaliseerde volwassene die een school binnenloopt en kinderen vermoordt, of een

kerk, of een Denny's.

Daar is geen excuus voor.

Er is geen hulp

iemand die onschuldige mensen pijn wil doen en dat mag hen nooit vergeven worden.

Ik schrijf dit omdat ik vandaag op het nieuws zag dat een twaalfjarige jongen

liep een klas binnen en schoot op zijn medestudenten.

Er is niemand vermoord, behalve ik

deed de tv uit en vroeg me echt af: wat was ik om twaalf uur aan het doen?

Was dat een worsteloefening?

Was ik aan het spelen op mijn Gameboy?

Misschien aan het werk

genoeg moed om met een meisje te praten in de gymles?

Een ding dat nooit over mijn

mijn geest deed mezelf of anderen pijn.

Dat betekent niet dat andere kinderen niet gaan

door deze dingen en deze gevoelens hebben.

Ik denk dat we een stap moeten zetten

terug en vraag je af wat een jongen echt drijft die naar de bandoefening zou moeten gaan?

wil doodgaan en onschuldige klasgenoten meenemen

Ik kreeg het advies om hierover niet te spreken in mijn lied 'Johnny'. Ik vertelde mijn

managementteam Ik wilde het toch schrijven.

En ik wil een paar dingen zeggen

Johnny is een twaalfjarige jongen, waarvan je sommigen misschien wel kent, maar geen idee hebt

wat gaat er om in zijn hoofd?

Johnny kan een meisje zijn dat thuiskomt met snijwonden in haar armen, maar haar ouders

vertel haar dat het een fase is en dat ze er overheen zal groeien

Johnny zou je zoon kunnen zijn die wapens op sociale media plaatst, maar jij

zeg gewoon "jongens worden jongens"

Johnny kan je vriend zijn die een slet wordt genoemd en je vertelt dat ze dat wil

sterf elke dag, maar je negeert de tekenen

Ik zeg het nog een keer, er is geen verontschuldiging voor een schoolschutter, maar geen jongen nauwelijks

maar wie zou door de puberteit ooit doen wat Johnny deed zonder mentaal te zijn?

ziek en op een negatieve manier getroffen door onze samenleving

Mij ​​is verteld dat het schrijven van een nummer dat meer spreekt vanuit het perspectief van de schutter

kan verkeerd worden opgevat en daarom zou ik geen woord veranderen

naar dit nummer.

Als samenleving in Amerika moeten we begrijpen dat het onze taak is om

zet onze jeugd op de eerste plaats en niet om de geestelijke gezondheid op een gekke schaal te meten.

Alles moet niet gemakkelijk te beluisteren en te bekijken zijn.

Soms moeten we het weten

wat er kan gebeuren als we iets niet doen.

Ik ben geen heilige en ik ben net zo

schuldig als de volgende als het erom gaat een oogje dicht te knijpen voor deze epidemie.

We moeten leren praten met onze kinderen en beseffen dat, ongeacht wat:

politici in de wet hebben vastgelegd, kunnen we een verschil maken zonder hen.

Een verschil

die de impact van één of duizend levens kunnen veranderen, misschien wel meer.

Iets eenvoudigs als «Hoe gaat het met je geestelijke gezondheid vandaag?» of «Ik zag je tweet,

gaat het goed met jou?

Laten we erover praten"

Dit nummer was bedoeld om opschudding te veroorzaken, het was bedoeld om mensen van streek te maken,

het was echt bedoeld om ons als samenleving onder druk te zetten om de geestelijke gezondheid te bestrijden

vanaf de kleuterschool.

Ik had niemand op mijn school om te praten

over mijn gevoelens en ik was bang om er met mijn vrienden over te praten.

Ik wil dat dat stopt.

Ik wil dat er onbeperkte bronnen beschikbaar zijn in elke

openbare school voor kinderen om het allemaal uit te laten en te weten dat het oké is om verdrietig te zijn, maar het is

is niet oké om op te geven.

Het belangrijkste is dat ik dit nummer schreef zonder een happy

eindigend omdat er geen happy end is zonder dat wij iets veranderen.

Voordat er een wet wordt ingevoerd of voordat een therapeut op onze scholen wordt ingevoerd

er zal weer een schietpartij plaatsvinden

Ik eindig deze brief met dit te zeggen.

Ik ben geen politicus, ik ben geen wetgever,

of een rechter, of een persoon met gezag.

Ik ben geen student meer, ik ben geen

leraar noch een ouder.

Ik ben een mens en ik heb deze brief geschreven aan hopelijk

breng ons samen om onze kinderen civiel en snel op de eerste plaats te zetten en ziekte tot een te maken

prioriteit.

Ik verontschuldig me niet voor dit nummer.

Als het een miljoen boos maakt

mensen, maar helpt een kind te weten dat hun geestelijke gezondheid verdomd belangrijk is en

hun samenleving is hier om hen door alles heen te ondersteunen, dan is het alles waard

van haat.

Ik ga vanaf nu mijn best doen om te luisteren

Je vriend, Riz