Rust - Futer Primitive - Burnt By The Sun

So for up the river

So deep in the jungle

So last, beyond rescue

You reside in a place from which you cannot escape

So last beyond rescue

Your spirit, your soul put on hold

Contempt for life fills the new void

So last beyond rescue

So far along you cannot recall

The night the wolves claimed you

They came under the cover of night

Cloaked in good intentions

That in time turned to dust

When the primordial urge becomes the guiding logic

Humanity turns to rust

We cannot turn and run away

We cannot change what is the nature of our ways

Despite the lofty things we say

It is ourselves we praise

The higher we strife, the deeper we dig our grave

Pride cometh before the fall

And as principles are pushed out the door

Values we choose after we decide what we want to justify

We cannot turn and run away

We cannot change what is the nature of our ways

Despite the lofty things we say

It is ourselves we praise

The higher we strife, the deeper we dig our grave

We do not wish to turn away

We reject change.

It is the nature of our ways

Despite the lofty things we say

It is ourselves we praise

Trying to be god, we long ago last out way

My god, what have we done

Or is this your will done?

Power emerges a shadow of the soul

To roam the earth in serach of itself

We do not wish to turn away

We reject change.

It is the nature of our ways

Despite the lofty things we say

It is ourselves we praise

Trying to be god, we long ago last out way

As the human mind escapes the sane

We run away.

Pretend we cannot stand the sight of pain

But we cannot look away

The appeal of horror is too great

And we have ourselves to blame

We have ourselves to blame

Dus voor de rivier op

Zo diep in de jungle

Dus als laatste, niet meer te redden

Je woont op een plek waaruit je niet kunt ontsnappen

Dus blijvend onherstelbaar

Je geest, je ziel in de wacht gezet

Minachting voor het leven vult de nieuwe leegte

Dus blijvend onherstelbaar

Tot nu toe kun je het je niet herinneren

De nacht dat de wolven je opeisten

Ze kwamen onder dekking van de nacht

Gehuld in goede bedoelingen

Dat veranderde na verloop van tijd in stof

Wanneer de oerdrang de leidende logica wordt

De mensheid verandert in roest

We kunnen ons niet omdraaien en wegrennen

We kunnen niet veranderen wat de aard van onze manieren is

Ondanks de verheven dingen die we zeggen

Het zijn onszelf die we prijzen

Hoe hoger we strijden, hoe dieper we ons graf graven

Trots komt voor de val

En als principes de deur uit worden geduwd

Waarden die we kiezen nadat we hebben besloten wat we willen rechtvaardigen

We kunnen ons niet omdraaien en wegrennen

We kunnen niet veranderen wat de aard van onze manieren is

Ondanks de verheven dingen die we zeggen

Het zijn onszelf die we prijzen

Hoe hoger we strijden, hoe dieper we ons graf graven

We willen ons niet afwenden

We weigeren wijzigingen.

Het is de aard van onze manieren

Ondanks de verheven dingen die we zeggen

Het zijn onszelf die we prijzen

We proberen god te zijn, lang geleden hebben we het uitgehouden

Mijn god, wat hebben we gedaan?

Of is dit uw wil?

Kracht komt naar voren als een schaduw van de ziel

Om over de aarde te zwerven op zoek naar zichzelf

We willen ons niet afwenden

We weigeren wijzigingen.

Het is de aard van onze manieren

Ondanks de verheven dingen die we zeggen

Het zijn onszelf die we prijzen

We proberen god te zijn, lang geleden hebben we het uitgehouden

Als de menselijke geest ontsnapt aan het gezonde

We rennen weg.

Doen alsof we de aanblik van pijn niet kunnen verdragen

Maar we kunnen niet wegkijken

De aantrekkingskracht van horror is te groot

En we hebben onszelf de schuld

We hebben het aan onszelf te wijten