Buffy - Burnt By The Sun

This is ludicrous speed.

What’s here and now and intended to be clear to the

senses passes as a blur.

Obsession: desire, Desire: obsession.

I know the answer inside is fighting the

image of beauty and security.

I can hear it gnawing at my consciousness in the background.

Groveling,

unnerving, yet deaf to nonsensical ears.

I fear why I desire.

I understand how this all works and yet

I’m still fixated.

Saturday nights are just the start, a day or two into the week and I’m half way

back.

By the time

I get home I’m back there again.

I am completely aware and yet somehow I’m

forced to the margins.

Bench warming and there seems little chance of me getting out alive.

A person no more.

I watch and I watch.

Absurd recap.

A person no more and it feels so good it hurts.

I watch again.

Recapitulation.

Worn down.

This is not where I want to be.

Unfamiliar mirrors.

I wonder what has become of my life.

The gaps in our lives seem to be so easily replenished with the products of our

imagination, allowing ourselves

to believe that the touched-up digital images of perfection are real and set

the standard for beauty and truth within

ourselves.

But such things tend to leave a person more lonely than she was to start with as the

bombardment of these images through entertainment and advertisements remove us even more from the rawness of life.

Dit is belachelijke snelheid.

Wat is hier en nu en bedoeld om duidelijk te zijn voor de

zintuigen passeren als een waas.

Obsessie: verlangen, verlangen: obsessie.

Ik weet dat het antwoord van binnen is: vechten tegen de

beeld van schoonheid en veiligheid.

Ik hoor het op de achtergrond aan mijn bewustzijn knagen.

Groveling,

zenuwslopend, maar doof voor onzinnige oren.

Ik ben bang waarom ik wil.

Ik begrijp hoe dit allemaal werkt en toch

Ik ben nog steeds gefixeerd.

Zaterdagavonden zijn nog maar het begin, een dag of twee in de week en ik ben halverwege

rug.

Tegen de tijd

Ik kom thuis, ik ben er weer.

Ik ben me volledig bewust en toch ben ik op de een of andere manier

naar de marge gedwongen.

De bank wordt opgewarmd en er lijkt weinig kans dat ik er levend uit kom.

Een persoon niet meer.

Ik kijk en ik kijk.

Absurde samenvatting.

Een persoon niet meer en het voelt zo goed dat het pijn doet.

Ik kijk nog eens.

Recapitulatie.

Versleten.

Dit is niet waar ik wil zijn.

Onbekende spiegels.

Ik vraag me af wat er van mijn leven is geworden.

De hiaten in ons leven lijken zo gemakkelijk op te vullen met de producten van onze

verbeelding, onszelf toestaan

om te geloven dat de bijgewerkte digitale beelden van perfectie echt en vast zijn

de standaard voor schoonheid en waarheid binnenin

onszelf.

Maar zulke dingen hebben de neiging om een ​​persoon eenzamer te maken dan ze was om mee te beginnen als de

bombardement van deze beelden door middel van entertainment en advertenties verwijdert ons nog meer van de rauwheid van het leven.