Les haricots (Tiré de l'opérette "La route fleurie") - Bourvil

On doit chanter ce que l’on aime

Exalter tout ce qui est beau

C’est pour cela qu’en un poème

Je vais chanter les haricots

Alors que tout repose encore

Dès le premier cocorico

A qu’il est doux quant vient l’aurore

De voir semer les haricots

Et puis un jour sortant de terre

Et se dressant toujours plus haut

Vers le soleil, vers la lumière

On voit pousser les haricots

Au printemps la rose est éclose

En été, le coquelicot

Mais quel spectacle grandiose

De voir fleurir les haricots

Plus tard les paysans de France

S’agenouillant, courbant le dos

Ont l’air de faire révérence

Pour mieux cueillir les haricots

Mais ces courbettes hypocrites

Précèdent la main du bourreau

Qui les jetant dans la marmite

Met à bouillir les haricots

Et lorsque vient leur dernière heure

Ont les sert autour d’un gigot

Et chaque fois mon âme pleure

Car c’est la fin des haricots

We moeten zingen wat we willen

Verheerlijk alles wat mooi is

Daarom in een gedicht

Ik zal de bonen zingen

Terwijl alles nog rust

Van de eerste cocorico

Hoe zoet is het als de dageraad komt

Om de gezaaide bonen te zien

En dan op een dag uit de grond komen

En steeds hoger stijgen

Naar de zon, naar het licht

We zien de bonen groeien

In de lente bloeit de roos

In de zomer, de klaproos

Maar wat een groots spektakel

Om de bonen te zien bloeien

Latere boeren van Frankrijk

Knielen, je rug buigen

lijken te buigen

Om de bonen beter te plukken

Maar deze hypocriete buigingen

Voorafgaand aan de hand van de beul

Wie gooit ze in de pot?

Kook de bonen

En wanneer hun laatste uur komt

Wij serveren ze rond een lam

En elke keer dat mijn ziel huilt

Want het is het einde van de bonen