Les crayons (elle vendait des cartes postales) - Bourvil

Ell' n’avait pas de parents

Puisque elle était orpheline

Comm' ell' n’avait pas d’argent

Ce n'était pas un' richissime

Ell' eut c’pendant des parents

Mais ils ne l’avaient pas r’connue

Si bien que la pauvr' enfant

On la surnomma l’inconnue

Ell' vendait des cart' postales

Puis aussi des crayons

Car sa destinée fatale

C'était d’vendr' des crayons

Elle disait aux gens d’la rue:

«Voulez-vous des crayons ?»

Mais r’connaissant l’inconnue

Ils disaient toujours non

C’est ça qu’est triste

C’est triste quand même de n’pas reconnaître son enfant

Il faut pas être physionomiste !

Il m’semble que si j’avais un enfant, moi je le reconnaîtrais !

A condition qu’il me ressemble, naturellement !

C'était rue d’Ménilmontant

Qu’elle étalait son p’tit panier

Pour attirer les clients

Ell' remuait un peu son panier

Mais un jour, un vagabond

Qui passait auprès d’son panier

Lui a pris tous ses crayons

Alors, ell' s’est mise à crier:

«Voulez-vous des cartes postales?

Je n’ai plus de crayons.»

Mais les gens, chose banale

N’voulaient plus qu’des crayons

Quand elle criait dans la rue

«Voulez-vous des crayons ?»

Ils disaient à l’inconnue:

«Tes crayons sont pas bons.»

C’est ça qu’est triste

C’est triste quand même, elle avait plus d’crayons

Forcément, elle s’baladait avec son panier à découvert, n’est-ce pas?

Alors l’vagabond, lui, il passait à côté d’son panier, n’est-ce pas?

Alors avec sa main, alors … heu … hop !

Il lui a pris tous ses crayons, comme ça elle n’en avait plus

C’est vrai qu’elle n’en avait pas besoin puisqu’elle n’en vendait jamais !

Mais quand même !

Un marchand d’crayons en gros

Lui dit: «Viens chez moi mon enfant

Je t’en ferai voir des beaux

Je n’te demanderai pas d’argent.»

Ce fut un drôle de marché

Car c'était un drôle de marchand

Et elle l’a senti passer

Car elle en a eu un enfant

C’est triste ça quand même d’abuser d’une inconnue comme ça !

C’est vrai qu’elle a été faible aussi !

C’est pas parce qu’il disait qu’il avait un… qu’il était…

Enfin, elle avait un enfant quoi, elle avait bonne mine !

Si seulement elle avait eu une mine de crayon !

Mais non, mais c’est ça qui la minait !

Alors elle l’a abandonnée, son enfant

Et qu’est-ce qu’elle a fait plus tard cette enfant, hein?

Elle vendait des cartes postales

Puis aussi des crayons

Car sa destinée fatale

C'était d’vendre des crayons

Elle disait aux gens d’la rue

«Voulez-vous des crayons ?»

Mais r’connaissant l’inconnue

Ils disaient toujours non

C’est ça qu’est triste

Ze had geen ouders

Sinds ze wees was

Omdat ze geen geld had

Hij was niet rijk

Ze had ouders

Maar ze herkenden haar niet

Dus het arme kind

Ze noemden haar de onbekende

Ze verkocht ansichtkaarten

Dan ook potloden

Voor zijn fatale lot

Het was om potloden te verkopen

Ze zei tegen mensen op straat:

"Wil je potloden?"

Maar het onbekende herkennen

Ze zeiden altijd nee

Dat is wat triest is

Het is toch triest om je kind niet te herkennen

Je hoeft geen fysiotherapeut te zijn!

Het lijkt mij dat als ik een kind had, ik hem zou herkennen!

Zolang hij maar op mij lijkt natuurlijk!

Het was de rue d'Ménilmontant

Dat ze haar kleine mandje uitspreidde

Om klanten aan te trekken

Ze was een beetje in haar mandje aan het roeren

Maar op een dag een zwerver

Wie passeerde in de buurt van zijn mand

Nam hem al zijn potloden

Dus begon ze te schreeuwen:

“Wil je ansichtkaarten?

Ik heb geen potloden meer."

Maar mensen, een triviaal ding

Alleen potloden gezocht

Toen ze schreeuwde op straat

"Wil je potloden?"

Ze zeiden tegen de vreemdeling:

'Je potloden zijn niet goed.'

Dat is wat triest is

Het is toch triest, ze had meer potloden

Natuurlijk liep ze rond met haar mand onbedekt, nietwaar?

Dus de zwerver, hij liep langs zijn mand, nietwaar?

Dus met zijn hand, dus... uh... presto!

Hij nam al haar potloden, dus ze had er geen meer

Het is waar dat ze het niet nodig had, aangezien ze het nooit heeft verkocht!

Maar nog steeds !

Een groothandel in potloden

Zei tegen hem: "Kom naar mijn huis mijn kind

Ik zal je mooie laten zien

Ik zal je niet om geld vragen."

Het was een grappige markt

Omdat hij een grappige koopman was

En ze voelde het voorbijgaan

Omdat ze een kind had

Het is triest om zo'n vreemdeling te misbruiken!

Het is waar dat ze ook zwak was!

Het is niet omdat hij zei dat hij een...

Eindelijk had ze een kind wat, ze zag er goed uit!

Had ze maar een potlood!

Maar nee, maar dat was wat haar ondermijnde!

Dus verliet ze haar, haar kind

En wat deed dat kind later?

Ze verkocht ansichtkaarten

Dan ook potloden

Voor zijn fatale lot

Het was om potloden te verkopen

Ze zei tegen de mensen op straat:

"Wil je potloden?"

Maar het onbekende herkennen

Ze zeiden altijd nee

Dat is wat triest is