Безумный художник - Бостонское чаепитие

Безвестный художник решил написать

Бессмертную вещь

И показать

всем людям

Божественную красоту.

Вечером поздним заперся он

В бедной каморке, а за окном

Ветер выл и безумствовал дождь.

Всю ночь он творил, не жалея холста,

Идея была светла и чиста —

На холсте он решил отразить всю гармонию мира.

Гор красоту и прелесть равнин,

Человеческих лиц и светлых картин,

Детей, играющих в солнечном свете.

Запахи трав и шелест листвы, ангелов лики, Эдема сады,

Святую любовь, что существует на свете.

Под утро художник в бессилье упал,

Как будто всю ночь

Был мертвецки он пьян,

А губы его прошептали, бледнея: «Я гений!»

Когда же в комнате стало светло

И люди когда отыскали его,

Все замерли перед холстом с выражением страха.

Ужасные толпы людей без глазниц,

Безумных калек, перекошенных лиц

Смотрели с холста, извиваясь в агонии дикой.

Кровавые руки, море огня,

Груды костей умерщвленных детей…

Там правила смерть, ухмыляясь и радуясь крикам.

Художник лежал, не видя утра, никто не знал,

Что с ним было вчера,

Когда ветер выл за окном и безумствовал дождь…

Een onbekende kunstenaar besloot te schrijven

Onsterfelijk ding

En Toon

aan alle mensen

Goddelijke schoonheid.

Laat in de avond sloot hij zich op

In een armzalige kast en buiten het raam

De wind huilde en de regen raasde.

De hele nacht werkte hij, zonder het doek te sparen,

Het idee was helder en puur -

Op canvas besloot hij de hele harmonie van de wereld weer te geven.

Bergschoonheid en charme van de vlakten,

Menselijke gezichten en heldere foto's,

Kinderen spelen in het zonlicht.

De geuren van kruiden en het ritselen van bladeren, de gezichten van engelen, tuinen van Eden,

Heilige liefde die in de wereld bestaat.

In de ochtend viel de kunstenaar zwak neer,

Zoals de hele nacht

Hij was stomdronken

En zijn lippen fluisterden, bleek wordend: "Ik ben een genie!"

Toen het licht werd in de kamer

En toen mensen hem vonden,

Iedereen verstijfde voor het doek met een uitdrukking van angst.

Vreselijke mensenmassa's zonder oogkassen,

Gekke kreupelen, verwrongen gezichten

Ze keken toe vanaf het canvas, kronkelend van wilde pijn.

Bloedige handen, een zee van vuur

Stapels botten van dode kinderen...

De dood regeerde daar, grijnzend en verheugd over de kreten.

De kunstenaar lag, de ochtend niet ziend, niemand wist het

Wat is er gisteren met hem gebeurd

Toen de wind buiten het raam huilde en de regen woest was...