Curse of the Ghost Ship - Blazon Stone

Gone for weeks without a sign of land no matter where we turn

Like a blind old man who walks at random to his grave alone, hope is burned

I stayed up that cursed night

When far away green mist appeared

As I woke the others to tell the sight

Their heads turned back in fear

It is true, we are doomed

Curse of the ghost ship, damned to eternal

Roaming in circles under a bleak sky

Souls of the ocean, crying to find home

Sailing in madness, lost for a thousand moons

Closing in with lowered flag

A jolly welcome by the crew

They tell us not to be afraid

Just join the party, drink a few

As we fell around the deck in pain

A ghastly laughter by the host

«Now you must live on so we can die!»

Now we are cursed for all eternity

Oh we’re cursed, forever

Lost forever on our journey, endless years pass by for us

The captain roars like mad again to get us home for one last time

Nothing seems to end our lives, no reaper with a scythe of death

Then a fellow ship shows up afar, remember how we got her first?

Now we’ll die, at last!

Oh we’re lost!

Wekenlang weggegaan zonder een teken van land, waar we ook heen gaan

Als een blinde oude man die willekeurig alleen naar zijn graf loopt, wordt de hoop verbrand

Ik bleef die vervloekte nacht op

Toen ver weg groene mist verscheen

Toen ik de anderen wakker maakte om het zicht te vertellen

Hun hoofden draaiden zich om van angst

Het is waar, we zijn gedoemd!

Vloek van het spookschip, verdoemd tot eeuwig

Zwerven in cirkels onder een sombere hemel

Zielen van de oceaan, huilend om thuis te vinden

Zeilen in waanzin, duizenden manen verloren

Insluiten met neergelaten vlag

Hartelijk welkom door de crew

Ze vertellen ons dat we niet bang moeten zijn

Doe gewoon mee met het feest, drink er een paar

Toen we van pijn op het dek vielen

Een afschuwelijke lach van de gastheer

«Nu moet je voortleven, zodat we kunnen sterven!»

Nu zijn we voor eeuwig vervloekt

Oh, we zijn vervloekt, voor altijd

Voor altijd verloren op onze reis, eindeloze jaren gaan voorbij voor ons

De kapitein brult weer als een gek om ons voor de laatste keer thuis te krijgen

Niets lijkt ons leven te beëindigen, geen maaier met een doodszeis

Dan duikt er in de verte een collega op, weet je nog hoe we haar als eerste kregen?

Nu gaan we dood, eindelijk!

Oh, we zijn verdwaald!