Timidez - Biquini Cavadão

Toda vez que te olho, crio um romance

Te persigo, mudo, todos instantes

Falo pouco pois não sou de dar indiretas

Me arrependo do que digo em frases incertas

Se eu tento ser direto, o medo me ataca

Sem poder nada fazer

Sei que tento me vencer e acabar com a mudez

Quando eu chego perto, tudo esqueço e não tenho vez

Me consolo, foi errado o momento, talvez

Mas na verdade, nada esconde essa minha timidez

Eu carrego comigo a grande agonia

De pensar em você, toda hora do dia

Eu carrego comigo, a grande agonia

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Talvez escreva um poema

No qual grite o seu nome

Nem sei se vale a pena

Talvez só telefone

Eu me ensaio, mas nada sai

O seu rosto me distrai e, como um raio

Eu encubro, eu disfarço

Eu camuflo, eu desfaço

Eu respiro bem fundo

Hoje digo pro mundo

Mudei rosto e imagem, mas você me sorriu

Lá se foi minha coragem

Você me inibiu

Sei que tento me vencer e acabar com a mudez

Quando eu chego perto, tudo esqueço e não tenho vez

Me consolo, foi errado o momento, talvez

Mas na verdade, nada esconde essa minha timidez

Eu carrego comigo a grande agonia

De pensar em você, toda hora do dia

Eu carrego comigo, a grande agonia

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Na verdade nada esconde essa minha timidez

Elke keer als ik naar je kijk, creëer ik een romance

Ik achtervolg je, stom, elk moment

Ik zeg weinig omdat ik niet iemand ben die hints geeft

Ik heb spijt van wat ik zeg in onzekere zinnen

Als ik direct probeer te zijn, wordt ik door angst overvallen

zonder iets te kunnen doen

Ik weet dat ik mezelf probeer te verslaan en eindigen met domheid

Als ik dichtbij kom, vergeet ik alles en heb ik geen kans

Ik ben getroost, het was misschien het verkeerde moment

Maar eigenlijk verbergt niets mijn verlegenheid

Ik draag de grote pijn met me mee

Om aan jou te denken, op elk moment van de dag

Ik draag de grote pijn met me mee

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

Misschien een gedicht schrijven

Om je naam in te roepen

Ik weet niet of het het waard is

misschien gewoon bellen

Ik oefen mezelf, maar er komt niets uit

Je gezicht leidt me af en, als een bliksemschicht,

Ik verdoezel, ik vermom

Ik camoufleer, ik maak ongedaan

Ik haal diep adem

Vandaag vertel ik de wereld

Ik veranderde mijn gezicht en imago, maar je lachte naar me

Daar ging mijn moed

je hebt me geremd

Ik weet dat ik mezelf probeer te verslaan en eindigen met domheid

Als ik dichtbij kom, vergeet ik alles en heb ik geen kans

Ik ben getroost, het was misschien het verkeerde moment

Maar eigenlijk verbergt niets mijn verlegenheid

Ik draag de grote pijn met me mee

Om aan jou te denken, op elk moment van de dag

Ik draag de grote pijn met me mee

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid

In feite verbergt niets mijn verlegenheid