Stigmatized - Biohazard

Emptiness slips into my mind

Emotion so fucking hard to find

I center myself in this universe

With peace amongst all the pains and hurts

I think of all the things that would’ve been

And the time I could’ve spent with him

But again comes sadness creeping in

Taken by surprise stigmatized by the things I’ve seen with my own eyes

Traumatized until I realize that I gotta go on with my life

I can only guess what I should’ve done then

Wandering alone on the path I’ve chosen

Lumbering along towards inevitable fate

I await an answer, I wrestle with hate

I question your life and the choices you made

I question myself with righteousness and rage

Confused and sick from mistakes I’ve made

Questions to ponder about letting go, answers I find towards peaceful flow

People take shit for granted as given, not in this world that I live in

In my eyes, I realize.

No more lies stigmatized

Leegte glipt mijn gedachten binnen

Emotie zo verdomd moeilijk te vinden

Ik centreer mezelf in dit universum

Met vrede tussen alle pijnen en pijnen

Ik denk aan alle dingen die zouden zijn geweest

En de tijd die ik met hem had kunnen doorbrengen

Maar opnieuw komt er verdriet binnensluipen

Overrompeld door een verrassing, gestigmatiseerd door de dingen die ik met mijn eigen ogen heb gezien

Getraumatiseerd totdat ik me realiseer dat ik door moet gaan met mijn leven

Ik kan alleen maar raden wat ik dan had moeten doen

Alleen dwalen op het pad dat ik heb gekozen

Sluimerend op weg naar het onvermijdelijke lot

Ik wacht op een antwoord, ik worstel met haat

Ik bevraag je leven en de keuzes die je hebt gemaakt

Ik bevraag mezelf met rechtschapenheid en woede

Verward en ziek van fouten die ik heb gemaakt

Vragen om over na te denken over loslaten, antwoorden die ik vind voor een vredige flow

Mensen beschouwen shit als vanzelfsprekend, niet in deze wereld waarin ik leef

In mijn ogen realiseer ik me dat.

Geen leugens meer gestigmatiseerd