Foggy Dew - Beltaine

It was down the glen one Easter morn to a city fair rode I

There Armed lines of marching men in squadrons passed me by

And no fife did hum nor battle drum did sound it’s dread tatoo

But the Angelus bell over the Liffey swell rang in through the foggy dew

Right proudly high in Dublin Town they hung out the flag of war

It was better to die 'neath an Irish sky than at Sulva or Sud El Bar

And from the plains of Royal Meath strong men came hurrying through

While Britannia’s Huns, with their long range guns sailed in through the foggy

dew

'Twas England bade our wild geese go that small nations might be free

But their lonely graves are by Sulva’s waves or the shore of the Great North Sea

Oh, have they died by Pearse’s side or fought with Cathal Brugha

Their names we will keep where the fenians sleep 'neath the shroud of the foggy

dew

But the bravest fell, and the requiem bell rang mournfully and clear

For those who died that Eastertide in the springing of the year

And the world did gaze, in deep amaze, at those fearless men, but few

Who bore the fight so freedom’s light might shine through the foggy dew

Het was door de vallei op een Paasmorgen naar een stadskermis reed I

Daar gingen gewapende rijen marcherende mannen in squadrons me voorbij

En geen fluit zoemde, noch de strijdtrommel klonk het is een gevreesde tatoeage

Maar de Angelusklok boven de deining van Liffey klonk door de mistige dauw

Helemaal trots hoog in Dublin hingen ze de oorlogsvlag uit

Het was beter om te sterven onder een Ierse lucht dan in Sulva of Sud El Bar

En uit de vlakten van Royal Meath kwamen sterke mannen aanstormen

Terwijl Britannia's Hunnen met hun langeafstandskanonnen door de mist voeren

dauw

'Het was Engeland dat onze wilde ganzen opdroeg dat kleine naties vrij zouden zijn'

Maar hun eenzame graven zijn bij de golven van Sulva of de kust van de Grote Noordzee

Oh, zijn ze gestorven aan Pearse's zijde of gevochten met Cathal Brugha?

Hun namen zullen we houden waar de fenians slapen 'onder de lijkwade van de mistige'

dauw

Maar de dappersten vielen, en de requiemklok luidde treurig en duidelijk

Voor degenen die stierven die Paastijd in de lente van het jaar

En de wereld staarde, in diepe verbazing, naar die onverschrokken mannen, maar weinigen

Wie droeg de strijd zodat het licht van de vrijheid door de mistige dauw zou kunnen schijnen?