Felo de Se - Bedhead

I left thinking that I would be back

But I never did return

If you would forgive me I’d forgive myself

But forgiveness never has these terms

The sky was as dark as the thoughts I was thinking

It was ignored by the moon

If you would believe me I’d believe myself

But believing never comes this soon

The streets made a sound only my ears could hear

I was alone with the rats and raccoons

And your memory keeping me alive

As the clouds moved away from the moon

Then silence it hit me is a way to speak clearly

A way to never say what you don’t mean

But silence is useless in cases of torture

It just says God won’t intervene

And this night like others is a sign for the way

That the gray air speaks for the dead

The air is as vague as the thoughts I have now

That these memories are just in your head

So I kept walking through the clouds that were lifting

To reveal what I’d thought

There was more fog behind the mist that seemed was the only

Thing keeping me from what I sought

I turned around to walk back to the place

I had left thinking I would find

Answers to the questions that I shouldn’t ask

But the questions can’t find a way to leave me behind

Ik ging weg met de gedachte dat ik terug zou komen

Maar ik ben nooit teruggekomen

Als je me zou vergeven, zou ik mezelf vergeven

Maar vergeving heeft nooit deze voorwaarden

De lucht was net zo donker als de gedachten die ik dacht

Het werd genegeerd door de maan

Als je me zou geloven, zou ik mezelf geloven

Maar geloven komt nooit zo snel

De straten maakten een geluid dat alleen mijn oren konden horen

Ik was alleen met de ratten en wasberen

En jouw herinnering houdt me in leven

Terwijl de wolken zich van de maan verwijderden

Dan zwijgen, het raakte me, is een manier om duidelijk te spreken

Een manier om nooit te zeggen wat je niet meent

Maar zwijgen is nutteloos in gevallen van marteling

Er staat alleen dat God niet zal ingrijpen

En deze nacht, net als anderen, is een teken voor de weg

Dat de grijze lucht spreekt voor de doden

De lucht is net zo vaag als de gedachten die ik nu heb

Dat deze herinneringen gewoon in je hoofd zitten

Dus ik bleef door de wolken lopen die opstegen

Om te onthullen wat ik had gedacht

Er was meer mist achter de mist die de enige leek te zijn

Ding die me afhoudt van wat ik zocht

Ik draaide me om om terug te lopen naar de plek

Ik was vertrokken met de gedachte dat ik zou vinden

Antwoorden op de vragen die ik niet zou mogen stellen

Maar de vragen kunnen geen manier vinden om me achter te laten