Departure - Bauhaus

He was in his room, half awake, half asleep

The walls of the room seem to alter angles

Elongating and shrinking alternately

Then twisting around completely so that he was on the opposite side of the room

A trick of the light and too much caffeine, he thought

Then came a knock on the door

And this sound was the same dark-brown tone as the wood of which the door was

made

At first, he thought he’d imagined it

Because it would not have been out of place with the other strange

hallucinatory events of that night

But then it came again

Only heavier this time

With a sense of real urgency

So pulling himself up

And stepping through pools of moonlight and shadow

He made his bleary way across the room towards the door

And slowly, apprehensively, raised the latch

The latch became a fingertip, touching his own

Energy sapping as a new form, transversing the edge of his emotions

His power became his agony, his power knew no bounds

Whereas before, his peace withstood the vastness

His prerogative became an endless force of the all impossible

His final soul is flying with contempt only

Even the legendary glance backward to meet with eternity’s stone in peace or

save his already destroyed

You cannot share, the temperature is rising

The ghost and monkeys make a choice

This…

This…

He tried to will himself back to bed

He wanted desperately to feel the reassuring crisp, white sheets once taken for

granted

To be back home, safe as houses, protected by walls covered in familiar patterns

But even wallpaper had become sinister to him

He remembered staring into the paisley print and seeing a repetition of skulls

At night he would listen to the click of heels on the concrete outside

And try to imagine the facial features of the unseen figure

He would always see his own face

And another realization of this prophecy rang terrible and true

For at this moment, it was indeed, his own feet that filled the shoes

Shoes that no man would want to wear

Into the hills then to search for another searcher’s closely held goals

Into the forest under the billowing leaves

Under the dreadful birds, the singing soil, the decrepid babies,

the unhappy new loves

The preaching alphabutics, the long-lost lovers never to find the safety of

their mothers

In fact, all the guilty clouds he will move into a playground

A sense of moonlight and shadow

All the stars touch to the cold molten sunflower, fly to his middle eye

The wallpaper had sinister tones

Alas, white cold

Alas, rainbow’s middle infinity’s destination

All life’s drums drink from bottles and visioins are blinded

Hij was in zijn kamer, half wakker, half slapend

De muren van de kamer lijken van hoek te veranderen

Afwisselend verlengen en krimpen

Vervolgens volledig ronddraaien zodat hij aan de andere kant van de kamer was

Een trucje van het licht en te veel cafeïne, dacht hij

Toen werd er op de deur geklopt

En dit geluid was dezelfde donkerbruine toon als het hout waarvan de deur was

gemaakt

Eerst dacht hij dat hij het zich had verbeeld

Omdat het niet zou misstaan ​​bij de andere vreemde

hallucinante gebeurtenissen van die nacht

Maar toen kwam het weer

Alleen zwaarder deze keer

Met een gevoel van urgentie

Dus hij trekt zichzelf op

En door poelen van maanlicht en schaduw stappen

Hij baande zich een wazige weg door de kamer naar de deur

En langzaam, angstig, de grendel omhoog

De grendel werd een vingertop die de zijne aanraakte

Energie ondermijnen als een nieuwe vorm, die de rand van zijn emoties overstijgt

Zijn macht werd zijn lijdensweg, zijn macht kende geen grenzen

Terwijl voorheen zijn vrede de uitgestrektheid weerstond

Zijn voorrecht werd een eindeloze kracht van het onmogelijke

Zijn laatste ziel vliegt alleen met minachting

Zelfs de legendarische blik achterom om de steen van de eeuwigheid in vrede te ontmoeten of

red zijn reeds vernietigde

Je kunt niet delen, de temperatuur loopt op

Het spook en de apen maken een keuze

Deze…

Deze…

Hij probeerde zichzelf terug naar bed te brengen

Hij wilde wanhopig de geruststellende, frisse, witte lakens voelen die ooit zo werden aangenomen...

toegekend

Om weer thuis te zijn, veilig als huizen, beschermd door muren bedekt met bekende patronen

Maar zelfs behang was sinister voor hem geworden

Hij herinnerde zich dat hij in de paisley-afdruk staarde en een herhaling van schedels zag

'S Nachts luisterde hij naar het geklik van hakken op het beton buiten

En probeer je de gelaatstrekken van de onzichtbare figuur voor te stellen

Hij zou altijd zijn eigen gezicht zien

En een andere realisatie van deze profetie klonk verschrikkelijk en waar

Want op dit moment waren het inderdaad zijn eigen voeten die de schoenen vulden

Schoenen die geen man zou willen dragen

De heuvels in om vervolgens de doelen van een andere zoeker te zoeken

Het bos in onder de golvende bladeren

Onder de vreselijke vogels, de zingende grond, de afgeleefde baby's,

de ongelukkige nieuwe liefdes

De predikende alfabutics, de lang verloren geliefden die nooit de veiligheid van...

hun moeders

In feite, alle schuldige wolken die hij zal verhuizen naar een speeltuin

Een gevoel van maanlicht en schaduw

Alle sterren raken de koude gesmolten zonnebloem, vliegen naar zijn middelste oog

Het behang had sinistere tinten

Helaas, wit koud

Helaas, de bestemming van de middelste oneindigheid van de regenboog

Alle drums van het leven drinken uit flessen en visioenen zijn verblind