Haiti - Bachi Da Pietra

All’angolo, all’Haiti, come certi marinai

piemontesi mai partiti

che non ritorneranno mai.

Grigio lo sguardo dietro gli occhi verdi,

grigia la voce dietro il nero dei denti,

non l’ho riconosciuto;

è sceso e non caduto,

è quel che ha voluto.

Sceso e non caduto nel buco nero, infinito, della sua stessa stella.

Nero, infinito, della sua stessa stella.

Ch'è la mia stessa stella.

Basta un angolo diverso nella traiettoria di un destino.

Un angolo diverso un

grado nello spazio mai finito, e avresti me in quell’angolo.

E lui al posto mio.

Non l’ho riconosciuto;

è sceso e non caduto,

è quel che ha voluto.

Op de hoek, in Haïti, zoals sommige zeelieden

Piemontese is nooit weggegaan

dat komt nooit meer terug.

Grijs de blik achter de groene ogen,

grijs is de stem achter de zwarte tanden,

Ik herkende hem niet;

is naar beneden gekomen en niet gevallen,

dat is wat hij wilde.

Gedropt en niet gevallen in het oneindige zwarte gat van zijn eigen ster.

Zwart, oneindig, van zijn eigen ster.

Wat mijn eigen ster is.

Een andere hoek in het traject van een bestemming is voldoende.

Een andere hoek a

graad in de oneindige ruimte, en je zou me in die hoek hebben.

En hij in mijn plaats.

Ik herkende hem niet;

is naar beneden gekomen en niet gevallen,

dat is wat hij wilde.