El Fin - Azeroth

Las tinieblas parecen no dispersarse jamás

Que el mundo y Dios en mi contra están

Mi corazón grita desesperado

Desgarrándome, lastimándome cada vez más

Respiro y no me alcanza

Y tengo la necesidad de que algo

Ocupe ese espacio vacío

Y me haga sentir que aún valgo

La voluntad no me obedece

Y la oscuridad se apodera de mi pensamiento

Mi grito se estremeció en el aire

Transformándose en un áspero lamento

Tan desolado y amargo se me presenta el camino

Con tantas lágrimas derramadas por la muerte

Que a ricos y humildes lleva

Y que algún día pasará por mí

Tal vez es propio del hombre buscar a todo una explicación

Que: es el destino, que ya no sufre

Pero solo quien lo padece

Sabe como se siente el dolor

Pero también sé que el tiempo

Cicatrizará las heridas

Aunque las marcas queden en el recuerdo

Hasta el fin de mis días

De duisternis lijkt nooit te verdwijnen

Dat de wereld en God tegen mij zijn

mijn hart schreeuwt wanhopig

Me uit elkaar scheuren, me meer en meer pijn doen

Ik adem en het is niet genoeg

En ik heb iets nodig

Bezet die lege ruimte

En laat me voelen dat ik het nog steeds waard ben

De wil gehoorzaamt mij niet

En de duisternis neemt mijn gedachten over

Mijn schreeuw trilde in de lucht

Transformeren in een hard gejammer

Zo verlaten en bitter lijkt mij de weg

Met zoveel tranen vergoten voor de dood

Dat leidt tot rijk en nederig

En dat het op een dag aan mij voorbij zal gaan

Misschien is het typerend voor de mens om voor alles een verklaring te zoeken

Dat: het is het lot, dat niet langer lijdt

Maar alleen degenen die lijden

Je weet hoe pijn voelt

Maar ik ken die tijd ook

Het zal de wonden helen

Hoewel de tekens in het geheugen blijven

Tot het einde van mijn dagen