Her World - Auryn

We went down to see the falls

so that we could have

somewhere to talk when she said

«I know I’m lost but I’m too tired to care.»

«I'm so put out with all this shit, man,

life should be easier than it is and

I don’t want to smile or pay another bill.»

«My world is a place where I alone

don’t have one damn thing to show

for these 22 years I’ve been alive.»

«I can’t find a thing to love.»

«I can’t stick to a diet.»

«I hate my job.»

Then she sat down and hung her head real still.

She knows nobody.

She calls your name.

I went home confused and drained,

a million things cluttering up my brain.

I couldn’t sleep so I drove down to her place.

I stepped in the house,

saw the pills on the couch,

and I lifted her head up and out of the mess.

She looked up all glassy eyed.

I said «Damn it baby you’re not this type.»

«You can’t give up on life when you’re depressed.»

She said «How could you understand?»

«You're still fed from Mom and Daddy’s hands.»

«You could leave for years and still come back to a home.»

«I walk the wires without a net.»

«You've got freedom, I’ve got debt.»

«Now leave me here to burn out on my own.»

She knows nobody.

She calls your name.

I went down to see the falls

so that I would have some where to walk.

I got so lost but I was too tired to care.

I’m so put out with all this shit,

life should be easier than it is.

I don’t want to smile.

Not now…

We gingen naar beneden om de watervallen te zien

zodat we konden hebben

ergens om te praten toen ze zei

"Ik weet dat ik verdwaald ben, maar ik ben te moe om me erom te bekommeren."

«Ik ben zo uit met al deze shit, man,

het leven zou makkelijker moeten zijn dan het is en

Ik wil niet glimlachen of nog een rekening betalen.»

«Mijn wereld is een plek waar ik alleen ben»

heb niets om te laten zien

voor deze 22 jaar leef ik.»

"Ik kan niets vinden om van te houden."

"Ik kan me niet aan een dieet houden."

"Ik haat mijn baan."

Toen ging ze zitten en liet haar hoofd heel stil hangen.

Ze kent niemand.

Ze roept je naam.

Ik ging verward en uitgeput naar huis,

een miljoen dingen die mijn hersenen vervuilen.

Ik kon niet slapen, dus reed ik naar haar huis.

Ik stapte het huis binnen,

zag de pillen op de bank,

en ik tilde haar hoofd op en uit de puinhoop.

Ze keek met glazige ogen op.

Ik zei: "Verdomme schat, je bent niet dit type."

"Je kunt het leven niet opgeven als je depressief bent."

Ze zei: "Hoe kon je het begrijpen?"

«Je wordt nog steeds gevoed uit de handen van mama en papa.»

"Je zou jaren weg kunnen gaan en toch thuiskomen."

"Ik loop over de draden zonder een net."

"Jij hebt vrijheid, ik heb schulden."

"Laat me nu hier om in mijn eentje op te branden."

Ze kent niemand.

Ze roept je naam.

Ik ging naar beneden om de watervallen te zien

zodat ik wat heb waar ik kan lopen.

Ik raakte zo verdwaald, maar ik was te moe om er iets om te geven.

Ik ben zo boos op al deze shit,

het leven zou gemakkelijker moeten zijn dan het is.

Ik wil niet glimlachen.

Niet nu…