Contempler l'abîme - Au Champ Des Morts

Et les tombes hurlent à la mort

Seules face à l’océan

De la chute et la loi, nous sommes tous dans l’attente

Au sommet des falaises, les mémoires vivent encore

Sans pouvoir dire adieu

Nous serons tous perdus

Sans jamais parvenir à la surfaces des choses

Loin du rivage

Dans les terres asséchées, les mémoires vivent encore

Et les cœurs battants ne saignent plus

Dans la noirceur du vide

J’aurai le dernier mot et l’illusion de croire

Dans les terres asséchées

Ne jamais renaitre et se laisser bercer

Par le grondement des vagues et la gloire du passé

Et descendre en silence pour qu’on n’oublie jamais

Sans pouvoir dire adieu, nous serons tous perdus

Entends la colère et les maux déchainés

Les souvenirs amers, les épaves oubliés

Et regarde au loin les regrets s'éloigner, et pars

Rejoins les abimes, le froid et la nuit

Les abimes, le froid et la nuit

En de graven huilen van de dood

Alleen met uitzicht op de oceaan

Op de val en de wet wachten we allemaal

Op de top van de kliffen leven nog steeds herinneringen

Zonder afscheid te kunnen nemen

We zullen allemaal verloren zijn

Nooit aan de oppervlakte komen

Ver van de kust

In de uitgedroogde landen leven nog steeds herinneringen

En kloppende harten bloeden niet meer

In de duisternis van de leegte

Ik zal het laatste woord hebben en de illusie hebben te geloven

In de uitgedroogde landen

Nooit herboren worden en in slaap worden gesust

Bij het gebulder van de golven en de glorie van het verleden

En ga in stilte naar beneden zodat we het nooit vergeten

Zonder afscheid te kunnen nemen, zijn we allemaal verloren

Hoor de woede en het kwaad dat wordt losgelaten

Bittere herinneringen, vergeten wrakken

En kijk hoe de spijt wegdrijft en vertrekt

Doe mee met de afgrond, de kou en de nacht

De kloven, de kou en de nacht