Après le carnage - Au Champ Des Morts

Que mon règne s’achève, qu’on me rappelle à lui

Que l’on jette ma carcasse dans leur torrent de larmes

Et ces flammes glacées qui hurlent à l’intérieur

Quand dehors grondaient la rage et l’acier

Et les ombres dansaient sous les éclairs de feu

Au-delà des pierres, au-delà du sang

Que mon règne s’achève

Qu’on me rappelle à lui

Que la sentence tombe

Que la douleur se consume

Descendre encore plus vite, s’abimer en silence

Attiré, enivré par l’obscurité

Intrigué par la fin, fasciné par le fond

Descendre encore plus bas

Dans les entrailles du monde

Et ces flammes glacées qui hurlent à l’intérieur

Quand dehors grondaient la rage et l’acier

Au-delà des pierres, au-delà du sang

Descendre encore plus vite, alourdi par la vie

Etourdi par la chute, descendre un peu plus

Pour ne plus être soi, pour ne plus être là

Pour enfin n'être rien d’autre que moi

Nous nous sommes égarés

En oubliant de croire

Que les ombres sont belles

Et les chairs envoûtantes

Mais regarde le ciel

Mes espoirs sont comblés

Au-delà des pierres

Au-delà du sang

Que se lève la tempête

Et que les corps brulent

Que les ombres sont belles

Et les chairs envoûtantes

Au-delà des pierres

Au-delà du sang

Que se lève la tempête

Et que les corps brulent

Que les ombres sont belles

Et les chairs envoûtantes

Et ces flammes glacées qui hurlent à l’intérieur

Quand dehors grondaient la rage et l’acier

Et les ombres dansaient sous les éclairs de feu

Au rythme des corps et des chairs déchaînés

Le souvenir effacé d’une grandeur éclatante

Autrefois si fiers, à genoux maintenant

Je préfère renoncer et m’enfouir sous leurs cendres

Que les corps brulent, que les chairs se libèrent

La sentence est tombée et je sombre, et je sombre sous leurs cendres

Laat mijn heerschappij eindigen, laat me teruggeroepen worden naar hem

Gooi mijn karkas in hun stortvloed van tranen

En die ijzige vlammen die van binnen huilen

Buiten rommelde woede en staal

En de schaduwen dansten onder de vuurflitsen

Voorbij de stenen, voorbij het bloed

Mijn heerschappij is voorbij

Laat me teruggeroepen worden naar hem

Laat de zin vallen

Moge de pijn worden verteerd

Daal nog sneller af, zink in stilte weg

Aangetrokken, bedwelmd door de duisternis

Geïntrigeerd door het einde, gefascineerd door de achtergrond

Daal nog lager af

In de ingewanden van de wereld

En die ijzige vlammen die van binnen huilen

Buiten rommelde woede en staal

Voorbij de stenen, voorbij het bloed

Daal nog sneller af, gebukt onder het leven

Duizelig van de val, ga wat meer naar beneden

Om niet meer jezelf te zijn, om er niet meer te zijn

Om eindelijk niets anders te zijn dan ik

We waren verdwaald

Vergeten te geloven

Dat de schaduwen mooi zijn

En het betoverende vlees

Maar kijk naar de lucht

Mijn hoop is vervuld

voorbij de stenen

Voorbij bloed

Laat de storm opsteken

En de lichamen branden

Dat de schaduwen mooi zijn

En het betoverende vlees

voorbij de stenen

Voorbij bloed

Laat de storm opsteken

En de lichamen branden

Dat de schaduwen mooi zijn

En het betoverende vlees

En die ijzige vlammen die van binnen huilen

Buiten rommelde woede en staal

En de schaduwen dansten onder de vuurflitsen

Op het ritme van ontketende lichamen en vlees

De vervaagde herinnering aan oogverblindende grootsheid

Ooit zo trots, nu op mijn knieën

Ik geef liever op en begraaf mezelf onder hun as

Laat de lichamen branden, laat het vlees loskomen

De zin viel en ik zink, en ik zink onder hun as