Motion Sickness - Attica! Attica!

Wipe the dead skin from these keys

So I can start this one off clean

Let me introduce the scene

Act 1 scene 1 a baby grand with broken strings

Enter stage left a drifter lost and foraging

And in his hand a notebook filled up with his out-of-tune musings

He turns a page and he plays and sings this song

Five billion suffering while i sleep underground

Always en route to the next goodbye

A mother slaps her child but the kid don’t make a sound

And to my surprise neither do i

So i’ll just cut out my tongue and rip out my lungs

'cause they’re useless and atrophied

And i’ll fly them like kites applauding their sacrifice

Oh yes it’ll be one great afternoon

Hell yes it’ll be one great afternoon

When these burdens fly away like red balloons

Have i gone insane

Dreaming of hijacking this train

Tears stream as i accelerate

To speeds where time willingly dilates

And i’ll watch this world die through these windows

It’s blurring but I still see people who could use my help

So I reach out

But i’m moving too fast

So I cry loud

I can’t hold my grasp

With no home my only keys are these yellowed ivories

And i’ll ask them rhetorically

Is this all that my hands can do?

Veeg de dode huid van deze toetsen

Zodat ik deze schoon kan beginnen

Laat me de scène introduceren

Akte 1 scène 1 een babyvleugel met gebroken snaren

Betreed het podium en laat een zwerver verloren en foeragerend

En in zijn hand een notitieboekje vol met zijn vals gepeins

Hij slaat een pagina om en hij speelt en zingt dit nummer

Vijf miljard lijden terwijl ik onder de grond slaap

Altijd op weg naar het volgende afscheid

Een moeder slaat haar kind, maar het kind maakt geen geluid

En tot mijn verbazing doe ik dat ook niet

Dus ik snij gewoon mijn tong eruit en scheur mijn longen eruit

omdat ze nutteloos en geatrofieerd zijn

En ik zal ze vliegen als vliegers die hun opoffering applaudisseren

Oh ja, het wordt een geweldige middag

Verdorie, het wordt een geweldige middag

Wanneer deze lasten wegvliegen als rode ballonnen

Ben ik gek geworden?

Dromen van het kapen van deze trein

Tranen stromen naarmate ik versnel

Naar snelheden waar de tijd zich graag uitbreidt

En ik zal deze wereld zien sterven door deze ramen

Het vervaagt, maar ik zie nog steeds mensen die mijn hulp kunnen gebruiken

Dus ik neem contact op

Maar ik ga te snel

Dus ik huil luid

Ik kan mijn greep niet vasthouden

Zonder huis zijn mijn enige sleutels deze vergeelde ivoren

En ik zal het ze retorisch vragen

Is dit alles wat mijn handen kunnen doen?