Blackout - Attica! Attica!

Twilight sharpened as I put my hood up and walked into town

All the streets were empty, like my stomach

So I had to see what I could scrounge

Just like…

Every town before

'Knock Knock' at every door, no answer

I snuck up to their windows for a peak

Inside each house I saw silhouettes against the blue lights of their television

screens

And so I clibmed the hill where power stations overlooked the town

I found the generators, threw the switch, and shut the whole thing down

I turned to see hundreds of flickering blue lights die in the night

The darkness that followed was broken by a single candle light

So I descended into town

The candle light was multiplying now, and the silent streets were filling up

with townspeople, laughing

I asked a smiling woman if she had something we could eat

She thanked me for the great idea, and dashed to her home down the street

She soon returned, her arms full with a bounty of bread wine and cheese

Her neighbor winked and organzied a group, to bring tables and seats

And so we all sat down, and I raised a glass of wine

And declared a toast, to meeting these old friends for the first time

And someone played guitar

And kids banged pots and pans

And we all sang old songs

(The kind that no one can forget)

And then we all took turns

Telling our best tales

(The kind that start out true, but end up taller than 10 whales)

That’s when someone spoke up, and said «This here gathering

Is a neighborhood, the kind I always hoped this town would be!»

Right then the power came back on

And then the man next to me checked his watch

And said «Thank god, my shows are on!»

And so they blew their candles out

And hurried back to be inside each house

Where glowing blue lights had come back to reclaim the night

The smoke hung in the air, but everyone had gone

That was the best I’d get from this town, so I ventured on

Now with my belly full, I walked the empty streets

Between the rows of houses who’s blue lights lit up my feet

But much to my surprise, one house stood alone

It was completely dark

Save one candle in the window

I stopped and then I smiled, but I had no time to rest

I knew that pretty soon, I’d be hungry again

De schemering werd scherper toen ik mijn capuchon opzette en de stad in liep

Alle straten waren leeg, net als mijn maag

Dus ik moest zien wat ik kon scharrelen

Net als…

Elke stad eerder

'Klop Klop' op elke deur, geen antwoord

Ik sloop naar hun ramen voor een piek

In elk huis zag ik silhouetten tegen de blauwe lichten van hun televisie

schermen

En dus beklom ik de heuvel waar elektriciteitscentrales uitkeken over de stad

Ik vond de generatoren, zette de schakelaar om en zette het hele ding uit

Ik draaide me om en zag honderden flikkerende blauwe lichten 's nachts doven

De duisternis die volgde werd doorbroken door een enkel kaarslicht

Dus daal ik af naar de stad

Het kaarslicht vermenigvuldigde zich nu en de stille straten liepen vol

met stedelingen, lachend

Ik vroeg een lachende vrouw of ze iets had dat we konden eten

Ze bedankte me voor het geweldige idee en rende naar haar huis verderop in de straat

Ze keerde snel terug, haar armen vol met een overvloed aan broodwijn en kaas

Haar buurman knipoogde en organiseerde een groep om tafels en stoelen te brengen

En dus gingen we allemaal zitten, en ik hief een glas wijn

En een toost uitbrengen, om deze oude vrienden voor het eerst te ontmoeten

En iemand speelde gitaar

En kinderen sloegen op potten en pannen

En we zongen allemaal oude liedjes

(Het soort dat niemand kan vergeten)

En toen gingen we allemaal om de beurt

Onze beste verhalen vertellen

(Het soort dat waar begint, maar uiteindelijk groter wordt dan 10 walvissen)

Dat is wanneer iemand het woord nam en zei: "Deze bijeenkomst hier"

Is een buurt zoals ik altijd had gehoopt dat deze stad zou zijn!»

Op dat moment kwam de stroom weer aan

En toen keek de man naast me op zijn horloge

En zei: "Godzijdank, mijn shows gaan door!"

En dus bliezen ze hun kaarsjes uit

En haastte zich terug om in elk huis te zijn

Waar gloeiende blauwe lichten waren teruggekomen om de nacht terug te winnen

De rook hing in de lucht, maar iedereen was weg

Dat was het beste wat ik uit deze stad zou krijgen, dus ik waagde het erop

Nu met mijn buik vol liep ik door de lege straten

Tussen de rijen huizen verlichtten de blauwe lichten mijn voeten

Maar tot mijn verbazing stond één huis alleen

Het was helemaal donker

Bewaar één kaars in het venster

Ik stopte en glimlachte toen, maar ik had geen tijd om te rusten

Dat wist ik al vrij snel, ik zou weer honger hebben