All Life Ends - At the Gates

My life fades, my visions dim

All that remains are memories

I remember a time of chaos

A time of war

As men began to feed on man

Only the scavengers survived

Gone now

Gone now, swept away

For reasons long forgotten

Touched of a blase

Which engulfed them all

A firestorm of fear

The answer is written in their bones

«All life ends»

I remember an old man

Griping my wrist, he was dying

«Imagine», he said

«Looking into the eyes of a nova

The bursting flames

The roar of it’s energy

Frintly echoing down the corridors of time»

Whispering:

«All life ends»

«Death», he said

«Is like a bolt of lightning

Light cast upon every secret

Just for a moment, till the last spark of life fades

And all is dark…»

Then he breathed out his last breath into my ear

His gaze already way out among the stars…

Among the ruins of the past

I shelter from the storm

My mind is numb from the loneliness

And the rain that never stops

This wasteland, once a beautiful place

Where trees and flowers grew

Where deer, and squirells had their home

Now rotting are their bones

Where raging waters grind the earth

I go to end my days

The sea that witnessed mankinds birth

Shall watch us die again

Black and deep

Empty of life

As in the heaven so below

The sun has now forever set

And bids our time to go

Go!

I am tired

And I fear not

The cold that now descends

As light grows dim, I bid farewell

All life ends

I am leaving now, my body stiff

Just watching for a while

That rigid shell, so small and weak

A corpse on a broken cliff

The stars are calling me now

With distant, speechless voices

And caught by a wind I drift away

And nothing calls me to stay

I am ridint the wind that has no name

The fire that burns without a flame

Caught by the spell on which all depends

«All life ends»

The answer is written in my bones

«All life ends»

Mijn leven vervaagt, mijn visioenen vervagen

Het enige dat overblijft zijn herinneringen

Ik herinner me een tijd van chaos

Een tijd van oorlog

Toen mannen zich begonnen te voeden met de man

Alleen de aaseters hebben het overleefd

Weg nu

Nu weg, weggevaagd

Om lang vergeten redenen

Aangeraakt door een blase

Die hen allemaal overspoelde

Een vuurstorm van angst

Het antwoord staat in hun botten geschreven

«Alle leven eindigt»

Ik herinner me een oude man

Hij greep mijn pols en ging dood

«Stel je voor», zei hij

«Kijken in de ogen van een nova

De uitbarstende vlammen

Het gebrul van zijn energie

Flink echoënd door de gangen van de tijd»

fluisteren:

«Alle leven eindigt»

«Dood», zei hij

"Is als een bliksemschicht"

Licht geworpen op elk geheim

Gewoon voor een moment, tot de laatste vonk van het leven vervaagt

En alles is donker...»

Toen blies hij zijn laatste adem uit in mijn oor

Zijn blik is al ver weg tussen de sterren...

Tussen de ruïnes van het verleden

Ik schuil voor de storm

Mijn geest is verdoofd van de eenzaamheid

En de regen die nooit stopt

Deze woestenij, ooit een prachtige plek

Waar bomen en bloemen groeiden

Waar herten en eekhoorns hun thuis hadden

Nu zijn hun botten aan het rotten

Waar woeste wateren de aarde malen

Ik ga om mijn dagen te beëindigen

De zee die getuige was van de geboorte van de mensheid

Zal ons weer zien sterven

Zwart en diep

Leeg van leven

Zoals in de hemel zo beneden

De zon is nu voor altijd onder

En bieden onze tijd om te gaan

Gaan!

Ik ben moe

En ik vrees van niet

De kou die nu neerdaalt

Als het licht zwak wordt, zeg ik vaarwel

Alle leven eindigt

Ik ga nu weg, mijn lichaam stijf

Gewoon even kijken

Dat stijve omhulsel, zo klein en zwak

Een lijk op een gebroken klif

De sterren roepen me nu

Met verre, sprakeloze stemmen

En gevangen door een wind drijf ik weg

En niets roept me om te blijven

Ik verdrijf de wind die geen naam heeft

Het vuur dat brandt zonder vlam

Gevangen door de betovering waarvan alles afhangt

«Alle leven eindigt»

Het antwoord staat in mijn botten geschreven

«Alle leven eindigt»