Unveil - Ascendant

Hiding in the night, in the shadows of life

The dark doesn’t claim reconciliation

It is shapeless but sharp as a knife

We don’t need the rehabilitation

Self-righteousness is a sweet seduction

A veil for the mind, a hallucination

But the debt grows to a burden

I am becoming the monster who reigns inside

Crimson as my filthy hands

The sun rises at dawn, unveils the dark

Drawn to my knees, drawn to confession

Through the valley of death, you carried the cross

My guilt is unbearable, choking me with its rotten breath

But the debt has already been paid.

I’ll meet my maker, the unconditional love

You have mercy on me, a sinner

Verscholen in de nacht, in de schaduw van het leven

Het duister claimt geen verzoening

Het is vormloos maar scherp als een mes

We hebben de revalidatie niet nodig

Zelfingenomenheid is een zoete verleiding

Een sluier voor de geest, een hallucinatie

Maar de schuld groeit tot een last

Ik word het monster dat van binnen regeert

Crimson als mijn vuile handen

De zon komt op bij zonsopgang, onthult het donker

Getrokken tot mijn knieën, aangetrokken tot bekentenis

Door de vallei van de dood, droeg jij het kruis

Mijn schuld is ondraaglijk en verstikt me met zijn rotte adem

Maar de schuld is al betaald.

Ik zal mijn maker ontmoeten, de onvoorwaardelijke liefde

Je hebt medelijden met mij, een zondaar