Celestial Figures - As Oceans

An arrousing first step, the second a shock of reality.

This is stairwell ends in insight.

Our ascension is purely logical.

I am headed to a home much brighter than my own.

Finding the need for molecuar composition fleeting.

An element hosting the dependant earthbound vitality.

Displayed here are density’s true extremes, the ominous dualism.

I breathe nothing, for there is nothing to breathe.

Ionic clouds of static precision, portals to the edges of incomprehension.

Shapes the mind can’t fathom, the create the worlds for which we long.

Mineral masses hurtle through the nothingness, incandescent, as if to lead the

way.

Reaching a plateau of convalence.

Now look down upon Earth.

Titan’s path.

Feel her wrath.

Silent we wait.

Spiraling into deep slumber.

Viewing the frontier from a greater distance.

Moments to revel in the nebulous.

The freezing vision blends with welcoming warmth.

A scene cerebral fabrications cannot contain.

A child’s recreation upon the divine canvass.

We have the illusion of being in total control.

Nomination to figures with given names.

An arrow through the arch aimed at the bull.

The mother closely trailed by her cub.

All within the dragon’s watchful eye.

The marksman’s waistband, our misconceived notion of direction.

Following the broken compass form infancy.

Each ornament an Eden by selfish definition.

I reach out to caress the tiny orb of light.

Distance is a deceitful construction.

It cloaks the description.

A serene city at the peak.

The embodiment of perfection.

I burn with the stars.

leaving no trace of the perennial odyssey, the voyage draws an end.

My ski meets new terrain.

Death has no meaning here.

No letters to ditribute.

No laws to abide.

Only a humble revelation.

Een opwindende eerste stap, de tweede een schok van de realiteit.

Dit is het trappenhuis eindigt in inzicht.

Onze hemelvaart is puur logisch.

Ik ga naar een huis dat veel helderder is dan het mijne.

De behoefte aan moleculaire samenstelling vluchtig vinden.

Een element dat de afhankelijke aardgebonden vitaliteit herbergt.

Hier worden de ware uitersten van de dichtheid weergegeven, het onheilspellende dualisme.

Ik adem niets in, want er valt niets te ademen.

Ionische wolken van statische precisie, portalen naar de randen van onbegrip.

Vormen die de geest niet kan doorgronden, ze creëren de werelden waarnaar we verlangen.

Minerale massa's denderen door het niets, gloeiend, alsof ze de...

manier.

Een plateau van herstel bereiken.

Kijk nu neer op de aarde.

Het pad van Titan.

Voel haar woede.

Stil wachten we.

Spiraalsgewijs in een diepe slaap.

De grens van een grotere afstand bekijken.

Momenten om te genieten van het vage.

Het ijskoude zicht vermengt zich met gastvrije warmte.

Een scène die hersenverzinsels niet kunnen bevatten.

De recreatie van een kind op het goddelijke doek.

We hebben de illusie dat we de volledige controle hebben.

Nominatie voor figuren met voornamen.

Een pijl door de boog gericht op de stier.

De moeder werd op de voet gevolgd door haar welp.

Allemaal onder het toeziend oog van de draak.

De tailleband van de schutter, ons verkeerd begrepen idee van richting.

Het gebroken kompas volgen vanaf de kindertijd.

Elk ornament een Eden door zelfzuchtige definitie.

Ik reik uit om de kleine lichtbol te strelen.

Afstand is een bedrieglijke constructie.

Het verhult de beschrijving.

Een serene stad op het hoogtepunt.

De belichaming van perfectie.

Ik brand met de sterren.

zonder een spoor achter te laten van de eeuwige odyssee, komt er een einde aan de reis.

Mijn ski ontmoet nieuw terrein.

De dood heeft hier geen betekenis.

Geen brieven om te verspreiden.

Geen wetten om je aan te houden.

Slechts een bescheiden openbaring.