Artaosis Pt I: The Black Bird - As Oceans

Countless moons have come and gone

Since you left the shores in the distance

With the apathy of war tainting your soul.

Since you’ve left I’ve been watching the oceans veins pulse,

Standing on forsaken stone pleading the sky for return,

But the clouds never give mercy, only rain.

One day brought a Raven

Talons clutching a page

Your lies signed in ink, the scrawling betrays.

No noble fight you’ve fought for freedom

No noble search you’ve taken for peace.

But innocent blood and a traitor’s nest.

You left here to war, to starve the monster

But you fed yourself to her instead.

I felt my blood turn to water,

Poisoned by your treason.

The raven whispers, soothing, pleading

«Fly with me — follow the fog,»

Then turns to black mist and disappears into the wood.

Into the wilderness, I follow the trace of the black bird’s ghost.

Sorrow turns to hate.

I follow the face of revenge.

The purity of the blackness

breathes into me the life you stole.

The purity of blackness…

The life you stole.

For darkness knows my worth.

Rage will never lie.

I run deeper into the forest

Burning the thought of forgiveness with the bloodiest light

Er zijn talloze manen gekomen en gegaan

Sinds je de kust in de verte hebt verlaten

Met de apathie van oorlog die je ziel aantast.

Sinds je weg bent, heb ik de aderen van de oceanen zien pulseren,

Staande op een verlaten steen die de hemel smeekt om terugkeer,

Maar de wolken geven nooit genade, alleen regen.

Op een dag bracht een Raven

Klauwen die een pagina vasthouden

Je leugens ondertekend met inkt, de krabbels verraden.

Geen nobele strijd die je hebt gestreden voor vrijheid

Geen nobele zoektocht naar vrede.

Maar onschuldig bloed en een verradersnest.

Je bent hier vertrokken om oorlog te voeren, om het monster uit te hongeren

Maar in plaats daarvan voedde je jezelf aan haar.

Ik voelde hoe mijn bloed in water veranderde,

Vergiftigd door je verraad.

De raaf fluistert, rustgevend, smekend

«Vlieg met mij — volg de mist,»

Verandert dan in zwarte mist en verdwijnt in het bos.

De wildernis in, volg ik het spoor van de geest van de zwarte vogel.

Verdriet verandert in haat.

Ik volg het gezicht van wraak.

De puurheid van de duisternis

ademt in mij het leven dat je hebt gestolen.

De zuiverheid van zwartheid...

Het leven dat je hebt gestolen.

Want duisternis kent mijn waarde.

Woede zal nooit liegen.

Ik ren dieper het bos in

De gedachte aan vergeving branden met het bloedigste licht