Failure's Conquest - Arsis

Your lowering breath reeks of penance,

With blinded eyes and severed tongue.

Your foulest words greet the knowledge,

With Denial’s only son.

We are the ones who’ve chosen silence,

Whose blinded eyes can see the truth.

We are the ones who’ve chosen silence,

On hopeless winds of stolen grief.

The conquest of failure was in the heart of you,

By the eyes of winter, denial was renewed.

The conquest of failure was in the heart of you,

By the eyes of winter, denial was renewed.

This is failure’s conquest!

This is failure’s conquest!

This is failure’s conquest!

Your lowering breath reeks of penance,

With blinded eyes and severed tongue.

Your foulest words greet the knowledge,

With Denial’s only son.

Your grief came with the frailest words,

Your severed tongue ever spoke.

The aura of mourn that once dwelled,

Now wears the madness mark!

We are the ones who’ve chosen silence,

Whose blinded eyes can see the truth.

We are the ones who’ve chosen silence,

On hopeless winds of stolen grief.

The conquest of failure was in the heart of you,

By the eyes of winter, denial was renewed.

Je verlagende adem ruikt naar boetedoening,

Met blinde ogen en afgehakte tong.

Uw gemeenste woorden begroeten de kennis,

Met de enige zoon van Denial.

Wij zijn degenen die voor stilte hebben gekozen,

Wiens blinde ogen de waarheid kunnen zien.

Wij zijn degenen die voor stilte hebben gekozen,

Op hopeloze winden van gestolen verdriet.

De verovering van de mislukking was in het hart van je,

Door de ogen van de winter werd de ontkenning hernieuwd.

De verovering van de mislukking was in het hart van je,

Door de ogen van de winter werd de ontkenning hernieuwd.

Dit is de overwinning van een mislukking!

Dit is de overwinning van een mislukking!

Dit is de overwinning van een mislukking!

Je verlagende adem ruikt naar boetedoening,

Met blinde ogen en afgehakte tong.

Uw gemeenste woorden begroeten de kennis,

Met de enige zoon van Denial.

Je verdriet kwam met de zwakste woorden,

Je afgehakte tong heeft ooit gesproken.

De aura van rouw die ooit woonde,

Draagt ​​nu het waanzinteken!

Wij zijn degenen die voor stilte hebben gekozen,

Wiens blinde ogen de waarheid kunnen zien.

Wij zijn degenen die voor stilte hebben gekozen,

Op hopeloze winden van gestolen verdriet.

De verovering van de mislukking was in het hart van je,

Door de ogen van de winter werd de ontkenning hernieuwd.