Ændalykt - Armagedda

En giftblomma sprungen från ur-ormens cirkel

Oölad djupt nere i tystnadens salar

Ett fall mången gång större än livets mirakel

En längtan om död som i tystnaden talar

Långt under bergets rötter och den avlidnes grav

Bortom livet självt, ändock kommen därav

Där smides de törnar som tär på vårt bröst

I stjärnfria nätter, när sommar blir till höst…

Genom vävnad och märg som en uråldrig klåda

Likt likmaskens hunger och dess spöklika sång

Likt nekrofilens saliv på kadavrets kön

En ohelig kärek till föruttnelsens intrång

Helios!

Horlykta!

Förbannad må den vara!

Ty vad gott gör dess ljus när var dag är för lång?

Och himmelens järtecken skänker blott tröst

Ty de varslar om ändalykt, evig bortgång…

Ty snarans prakt den går ej att förneka

Jämrande nu upp från stugtakets bjälkar

Lemmar ge vika!

Eder tid äro förbi

Likt vissnande blad på gravblommans stjälkar

Bak gärdsgårdens knotor i skogsbrynets rand

En fasans gestalt, ödets timglas han bär

Öppna din grind och låt elden dö ut

Ty det är döden, min vän, och hans timme äro här…

Een giftige bloem ontsprong uit de kring van de slang

Ondoden diep in de zalen van stilte

Een val die vele malen groter is dan het wonder van het leven

Een verlangen naar de dood dat in stilte spreekt

Ver onder de wortels van de berg en het graf van de overledene

Voorbij het leven zelf, maar kom er toch vandaan

Daar zijn de smederijen die onze borsten opeten, gesmeed

In sterrenloze nachten, wanneer de zomer overgaat in de herfst...

Door weefsel en merg als een oude jeuk

Zoals de honger van de lijkworm en zijn spookachtige lied

Zoals het speeksel van de necrofiel op het geslacht van het karkas

Een onheilige minnaar van het binnendringen van verval

Helios!

Horlykta!

Vervloekt zij het!

Wat voor nut heeft zijn licht als elke dag te lang is?

En de tekenen van de hemel geven alleen troost

Want zij waarschuwen voor het einde, de eeuwige dood...

Voor de pracht van de strik kan het niet worden ontkend

Nu klagen van de balken van het dak van het huisje

Lemmar geef vika!

Jouw tijd is voorbij

Als verwelkende bladeren aan de stengels van de grafsteen

Achter de knopen van het hek in de rand van de bosrand

Een figuur van horror, de zandloper van het lot die hij draagt

Open je poort en laat het vuur doven

Want het is de dood, mijn vriend, en zijn uur is hier...