The Lake - Antony & The Johnsons

In youth’s spring, it was my lot

To haunt of the wide earth a spot

To which I could not love the less

So lovely was the loneliness

Of a wild lake, with black rock bound

And the tall trees that towered around

But when the night had thrown her pall

Upon that spot as upon all

And the wind would pass me by

In its stilly melody

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

Yet that terror was not fright

But a tremulous delight

And a feeling undefined

Springing from a darkened mind

Death was in that poisoned wave

And in its gulf, a fitting grave

For him who thence could solace bring

To his dark imagining

Whose wildering thought could even make

An Eden of that dim lake

But when the night had thrown her pall

Upon that spot as upon all

And the wind would pass me by

In its stilly melody

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

My infant spirit would awake

To the terror of the lake

Springing from a darkened mind

So lovely was the loneliness

In youth’s spring, it was my lot

In its stilly melody

An Eden of that dim lake

An Eden of that dim lake

Lone, lone, lonely

Lone, lone, lonely

Lone, lone, lonely

In de lente van de jeugd was het mijn lot

Om de wijde aarde een plek te geven

Waar ik niet minder van kon houden

Zo heerlijk was de eenzaamheid

Van een wild meer, met zwarte rotsen begrensd

En de hoge bomen die er omheen torenden

Maar toen de nacht haar lijkbleek had geworpen

Op die plek als op alles

En de wind zou aan me voorbij gaan

In zijn stille melodie

Mijn kindergeest zou wakker worden

Naar de terreur van het eenzame meer

Mijn kindergeest zou wakker worden

Naar de terreur van het eenzame meer

Toch was die terreur niet schrik

Maar een huiveringwekkende verrukking

En een ongedefinieerd gevoel

Ontstaan ​​uit een verduisterde geest

De dood was in die vergiftigde golf

En in zijn golf, een passend graf

Voor hem die vandaar troost kon brengen

Naar zijn duistere verbeelding

Wiens wilde gedachte zelfs kon maken?

Een Eden van dat vage meer

Maar toen de nacht haar lijkbleek had geworpen

Op die plek als op alles

En de wind zou aan me voorbij gaan

In zijn stille melodie

Mijn kindergeest zou wakker worden

Naar de terreur van het eenzame meer

Mijn kindergeest zou wakker worden

Naar de terreur van het eenzame meer

Mijn kindergeest zou wakker worden

Naar de terreur van het meer

Ontstaan ​​uit een verduisterde geest

Zo heerlijk was de eenzaamheid

In de lente van de jeugd was het mijn lot

In zijn stille melodie

Een Eden van dat vage meer

Een Eden van dat vage meer

Eenzaam, eenzaam, eenzaam

Eenzaam, eenzaam, eenzaam

Eenzaam, eenzaam, eenzaam