Waltzing Alone - Anne Takle

She lives up near the sky

High up in the snow

As a young ballerina

She danced to steal the show

But time had passed her by

And all her dreams were gone

Now she sings to herself

And she goes waltzing alone

He lives down in the woods

The forest below

And his dreams are of treason

To hear the wind blow

And he had never danced

No, never had shone

And he never did sing

Or never waltzing alone

One day he came

Brought wood to her fire

He saw her beauty

She saw his desire

Oh, how she walked him so easy and slow

Called him her own Romeo

And in the winter time

She dressed all in red

And he brought her cloud berries

The day they were wet

They danced down to the days

Till the winter had flown

And she made his heart sing

As they went waltzing alone

When spring time came

The woods were a blaze

She said life burn so brightly

So few of our days

And oh, how he walked her so easy and slow

Till she drifted away like the snow

He dressed her all in white

A beautiful swan

And he held her so tight

Like she never was gone

He layed her down to sleep

A bed made of pine

And layed flowers at her feet

Tied her hair with a sweet wine

And in her arms he’d wait

For heaven’s bright throne

Were together forever

They’d go waltzing alone

Together forever

Now they’ll go waltzing alone

End

Ze woont in de buurt van de hemel

Hoog in de sneeuw

Als jonge ballerina

Ze danste om de show te stelen

Maar de tijd was aan haar voorbij gegaan

En al haar dromen waren verdwenen

Nu zingt ze voor zichzelf

En ze gaat alleen walsen

Hij woont in het bos

Het bos beneden

En zijn dromen zijn van verraad

Om de wind te horen waaien

En hij had nog nooit gedanst

Nee, had nooit geschenen

En hij zong nooit

Of nooit alleen walsen

Op een dag kwam hij

Bracht hout naar haar vuur

Hij zag haar schoonheid

Ze zag zijn verlangen

Oh, wat liep ze zo gemakkelijk en langzaam met hem

Noemde hem haar eigen Romeo

En in de winter

Ze kleedde zich helemaal in het rood

En hij bracht haar bergbessen

De dag dat ze nat waren

Ze dansten door de dagen heen

Tot de winter voorbij was gevlogen

En ze deed zijn hart zingen

Terwijl ze alleen gingen walsen

Toen de lente kwam

Het bos was een vuurzee

Ze zei dat het leven zo fel brandt

Zo weinig van onze dagen

En oh, wat liep hij zo gemakkelijk en langzaam met haar

Tot ze wegdreef als de sneeuw

Hij kleedde haar helemaal in het wit

Een mooie zwaan

En hij hield haar zo stevig vast

Alsof ze nooit weg was

Hij legde haar neer om te slapen

Een bed gemaakt van grenen

En legde bloemen aan haar voeten

Haar haar vastgebonden met een zoete wijn

En in haar armen zou hij wachten

Voor de heldere troon van de hemel

Waren voor altijd samen

Ze zouden alleen gaan walsen

Voor altijd samen

Nu gaan ze alleen walsen

Einde